എച്ചിൽ

ഗിരീഷ് ബാക്കി വെച്ച മീൻതുണ്ടുകളും ഉരുളകിഴങ്ങും തക്കാളിയും കുത്തരിയുടെ ചോറും ഞാൻ രുചിയോടെ കഴിച്ചു. അവൻ വായിലിട്ട് ചവച്ചു തുപ്പിയ മുരിങ്ങക്കായ ഞാൻ ചവച്ച് ഈമ്പി അതിന്റെ ഒടുക്കത്തെ തരിയും നൊട്ടി നുണഞ്ഞു.

എട്ടാം ക്ലാസിലേക്ക് ജയിച്ച് ഏതാണ്ട് ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് ഉച്ചച്ചോറിന് പതിവുപോലെ വരി നിൽക്കുമ്പോൾ ചോറുവിളമ്പുന്ന ജയന്തി അക്ക പറഞ്ഞു; ‘ഇണ്ണയിലിരുന്ത് എട്ടാവത് പടിക്ക്‌റവങ്കളുക്ക് സോറ് കെടയാത്.'
ആദ്യം അതൊരു തമാശയായിട്ടാണ് ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നിയത്. പക്ഷേ, അത് തമാശയായിരുന്നില്ല. ശെന്തിലിനെ ജയന്തി അക്ക മുമ്പിൽ നിന്ന് തള്ളിമാറ്റിയപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളിലൂടെ തീച്ചൂടുള്ള പക്ഷികൾ പറന്നു. വേറെ മൂന്നുകുട്ടികൾക്ക് വിളമ്പിയിട്ട് ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിലെ കുമുദത്തിനെയും ജയന്തി അക്ക തള്ളി മാറ്റിയപ്പോൾ അക്കാലമത്രയും നടന്ന വഴി പെട്ടെന്ന് ഇല്ലാതെയായി അവിടെ വലിയൊരു കുഴി വാ പിളർന്ന് നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. വിശപ്പിന്റെ കണ്ണീർ ചൂടുമായി ശെന്തിൽ അലറി; ‘എനക്ക് പശിക്ക്ത് ടീ... എനക്ക് സോറ് പോടടീ ജയന്തിക്കാ ...'

ആദ്യമായിട്ടാണ് അവന്റെ ഒച്ച അത്ര ഉച്ചത്തിൽ ഞങ്ങൾ കേൾക്കുന്നത്. ഗിരീഷിനെ തോളിൽ ചുമന്ന് സ്‌കൂൾ മുറ്റത്തിലൂടെ ഓടുന്ന ശിക്ഷയുടെ നേരങ്ങളിലോ സിസിലി ടീച്ചറുടെ റൂൾത്തടി കൈവിരലുകളിലൂടെ ഉരുളുമ്പഴോ നിറയാത്ത അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആ ഉച്ചവെയിലിൽ തീയായി ഉരുകി ഒലിച്ചു. വല്ലാത്തൊരു ഒച്ചയോടെ ഓടിച്ചെന്ന് അവൻ ജയന്തി അക്കയുടെ കയ്യിലെ തവി പിടിച്ചു വാങ്ങി. സാമ്പാർ വിളമ്പുന്ന പ്യൂൺ മണി അണ്ണൻ അവന്റെ മുഖത്തടിച്ച് ആ തവി തിരികെ വാങ്ങി.
മാരിയാത്താ... എനിക്ക് പശിക്ക്ത് മാരിയാത്താ ... ന്ന് അലറി കരഞ്ഞ് അവൻ ചോറ്റുപുരയുടെ ചുറ്റും ഓടി. കുമുദവും തങ്കരാജും ശെൽവിയും ഞാനുമടക്കം എട്ടാം ക്ലാസിലെ കുട്ടികളൊക്കെ പാത്രവും കയ്യിൽ പിടിച്ച് വരിയിൽ നിന്ന് മാറിനിന്നു.
കുമുദം പാത്രം നിലത്തിട്ട് സിമന്റ് തൂണിൽ ചാരി കുനിഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ നിറം മങ്ങി പിഞ്ഞിയ അരപ്പാവാടയിലേക്ക് കണ്ണീർച്ചൂട് പടരുന്നതും അവളുടെ ഉടലാകെ വിറക്കുന്നതും ഞാൻ കണ്ടു. ചോറ് വിളമ്പി കിട്ടിയ പാത്രങ്ങളുമായി കുട്ടികൾ ഞങ്ങളെ കടന്നുപോയി. തങ്കരാജ് എന്റെ ചുമലിൽ പിടിച്ച് ആ പാത്രങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി കൊതി നീരിറക്കി. ഓട്ടത്തിനിടയിൽ ശെന്തിൽ അവന് അറിയാവുന്ന തെറി വാക്കുകളൊക്കെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

‘ഇന്ത വേല മുടിയട്ടും ടാ ... ഉനക്ക് ണാ വെച്ചിര്‌ക്കെം' എന്ന് മണി അണ്ണൻ അവനെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ അവന്റെ തെറിവിളി അയാളുടെ നേർക്കായി. ഏതുകൊടിയ ശിക്ഷയേയും ഇല്ലാതാക്കാൻ മാത്രം ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു അവന്റെ വിശപ്പിന്. ചുറ്റും കാണുന്ന കാഴ്ചകളൊക്കെ അപരിചിതമായി എനിക്കുതോന്നി. പെരുവഴിയിൽ ഉടുമുണ്ടുരിഞ്ഞുപോയവനെപ്പോലെ ഞാൻ നിന്നു.
ബഹളം കേട്ട് മുത്തയ്യൻ സാർ ഓഫീസ് മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്നു. ചോറ്റുപുരക്കുചുറ്റും നിലവിളിച്ചോടുന്ന ശെന്തിലിനെ സാറ് പിടിച്ചു നിർത്തി. അവൻ ഉറക്കെ കരഞ്ഞെങ്കിലും സാറിനെ തെറി വിളിച്ചില്ല. അതുവരെ അവൻ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചിരുന്ന വക്കുപൊട്ടിയ അലുമിനിയ പാത്രം സാറ് വാങ്ങി. എന്നിട്ട് ജയന്തി അക്കയോട് പറഞ്ഞ് അതിലേക്ക് ചോറും സാമ്പാറും വിളമ്പിച്ചു. സാറ് അത് അവന് നീട്ടും മുമ്പുതന്നെ അവനത് തട്ടിപ്പറിച്ച് ആൽമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഓടിപ്പോയി.

വരിയിൽ നിന്ന് മാറി നിൽക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ മേൽ സാറിന്റെ നോട്ടം പതിഞ്ഞു. ആ കണ്ണുകളിലെ നിസ്സഹായത എന്റെ സങ്കടം കൂട്ടി. കുനിഞ്ഞിരുന്ന് കരയുന്ന കുമുദത്തിന്റെ തോളിൽ കൈ വെച്ച് സാറ് പറഞ്ഞു; ‘എല്ലോർക്കും ശാപ്പാട് കെടയ്ക്കും.'

മറ്റു കുട്ടികളൊക്കെ ചോറുവാങ്ങിക്കഴിഞ്ഞ് പിരിഞ്ഞുപോയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ എട്ടാം ക്ലാസുകാർക്ക് മുത്തയ്യൻ സാർ തന്നെ ചോറ് വിളമ്പിത്തന്നു. പതിവിലും കുറവായിരുന്നു അന്നത്തെ ചോറെങ്കിലും അതിന് വല്ലാത്ത രുചിയായിരുന്നു.
അക്കാലത്ത് ഏഴാം ക്ലാസ് വരെ മാത്രമേ ഉച്ചച്ചോറ് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഹെഡ്മാസ്റ്റർ ഗണപതി സാർ അക്കൊല്ലം തുടക്കത്തിലേ ആ നിയമം നടപ്പാക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും ഒരു മാസം അതിനെ തടഞ്ഞു നിർത്തിയത് മുത്തയ്യൻ സാറിന്റെ പണമായിരുന്നു. ഏഴുവരെയേ ഉച്ചച്ചോറുള്ളൂ എന്ന അറിവ് ഞങ്ങളിൽ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി.

ഉച്ചച്ചോറിനുവേണ്ടിയാണ് പല മാതാപിതാക്കളും കുട്ടികളെ സ്‌കൂളിലേക്ക് വിടുന്നതെന്നും ആ ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണമാണ് കുട്ടികളുടെ ഒരു ദിവസത്തിലെ കാര്യമായ ഭക്ഷണമെന്നും മുത്തയ്യൻ സാറിന് അറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ സാറിന്റെ വീട്ടിൽ സാറിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഭാര്യയും രണ്ട് കുട്ടികളും സഹോദരിമാരും സാറിന്റെ വരുമാനം കൊണ്ടാണ് ജീവിച്ചു പോന്നത്. കരുണയ്ക്കും കടമയ്ക്കും ഇടയിൽ ആ മനുഷ്യൻ വല്ലാതെ നിസ്സഹായനായി.

പിന്നീടങ്ങോട്ട് എട്ടാം ക്ലാസിലെ കുട്ടികൾ മറ്റു കുട്ടികൾ ചോറുവാങ്ങി തീരും വരെ കാത്തുനിന്നു. വലിയ കുട്ടകത്തിൽ ബാക്കിയാവുന്ന ഒടുക്കത്തെ വറ്റും വടിച്ചെടുത്തിട്ടും ഞങ്ങളിൽ പലർക്കും ഉച്ചച്ചോറ് കിട്ടിയില്ല. കിട്ടിയവർക്കു തന്നെ കറി കിട്ടിയില്ല. തിരുക്കുറളിനും ചിലപ്പതികാരത്തിനും ഗുണനപട്ടികകൾക്കും വിശപ്പ് മാറ്റാൻ കഴിയില്ലെന്ന് ബോദ്ധ്യം വന്നപ്പോൾ കുറച്ച് കുട്ടികൾ എട്ടാം ക്ലാസിൽ നിന്ന് കൊഴിഞ്ഞ് പോയി. അവരില്ലാത്ത ഇരിപ്പിടങ്ങളിൽ ചെന്നുമുട്ടി പൊന്നഴകി ടീച്ചറുടെ മധുരശബ്ദം തിരിച്ചുവന്നു.

ഉച്ചക്കുശേഷമുള്ള ക്ലാസുകൾ വിരസമായി. പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചർമാരെ കുട്ടികൾ വക വെക്കാതെയായി. വിശപ്പിനും മയക്കത്തിനും മേൽ സിസിലി ടീച്ചറുടെ റൂൾത്തടികൾ ഉരുണ്ടു. ആരും വേദന കൊണ്ട് കരഞ്ഞില്ല.
മുത്തയ്യൻ സാർ പാഠങ്ങൾ ഒന്നും പഠിപ്പിക്കാതെ ഞങ്ങൾക്ക് സിനിമാക്കഥകൾ പറഞ്ഞുതന്നു. വസന്തമാളികയും ആയിരത്തിൽ ഒരുവനും വീരപാണ്ടിയകട്ട ബൊമ്മനും ഞങ്ങളുടെ വിശപ്പിന് ചെറിയ ശമനം നൽകി. തങ്കരാജ് സ്‌കൂളിലേക്ക് വരാതെയായി. പിടിക്കുന്ന മീനുകൾ അവൻ പെരുംചിലമ്പ് കവലയിൽ കൊണ്ടുപോയി വിറ്റു. ശെന്തിൽ മാത്രം ക്രമങ്ങളോ നിയമങ്ങളോ പാലിക്കാതെ വരിയിലെ ഒന്നാം സ്ഥാനക്കാരനായി ജയന്തി അക്കയിൽ നിന്ന് പ്ലെയിറ്റ് നിറയെ ചോറ് വാങ്ങി തിന്നു. എന്നിട്ട് സിനിമാ കഥകൾ കേട്ട് ക്ലാസിലിരുന്ന് സുഖായിട്ട് ഉറങ്ങി.

കുമുദം പിന്നീടൊരിക്കലും സ്‌കൂളിലേക്ക് വന്നില്ല.
അവൾ ചാണകവറളികളുണ്ടാക്കി വീട്ടുചുമരിൽ പറ്റിച്ചുവെച്ച് ഉണക്കിയെടുത്തു. അവളുടെ അപ്പൻ അത് കൊണ്ടുപോയി വിറ്റ് ചാരായം കുടിച്ചു. ചെടയാറും കടന്ന് വനത്തിൽ കയറി അവൾ വിറകുചുള്ളികൾ പൊറുക്കി കെട്ടുകളാക്കി സ്‌കൂളിനു മുമ്പിലൂടെ നടന്നുപോയി. പെൺകുട്ടികളിൽ പഠിക്കാൻ ഏറ്റവും മിടുക്കിയായ തന്റെ ശിഷ്യ തനിക്ക് മുമ്പിലൂടെ പൊരിവെയിലത്ത് വിറക് കെട്ടും ചുമന്ന് നടന്നുപോവുന്നത് മുത്തയ്യൻ സാർ വേദനയോടെ കണ്ടുനിന്നു. സ്‌കൂളിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ ഇല്ലാതിരുന്ന ചുവന്ന കുപ്പിവളകൾ അവളുടെ കൈകൾക്ക് ചന്തമേറ്റുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ഹോട്ടലുകളിലും വലിയ വീടുകളിലും അക്കാലത്ത് ഈ വിറകുകെട്ടുകൾക്ക് തരക്കേടില്ലാത്ത വില കിട്ടിയിരുന്നു. കുമുദത്തിന്റെ പാവടകൾക്ക് പുതുമണം വന്നുതുടങ്ങി. ചിലപ്പോഴൊക്കെ വിറകുകെട്ട് ചർച്ചിന്റെ മതിലിൽ ഇറക്കി വെച്ച് കിതപ്പാറ്റുമ്പോൾ അവൾ സ്‌കൂളിലേക്ക് നോക്കുമായിരുന്നു. തനിക്ക് നഷ്ടമായതിനെ അവളവിടെ തിരയുകയായിരുന്നു. മുത്തയ്യൻ സാർ അവളെ മാടിവിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ പിന്നീടൊരിക്കലും സ്‌കൂൾ ഗെയിറ്റ് കടന്നുവന്നതേയില്ല. വിറകുകെട്ട് തിരിച്ചെടുത്ത് തലയിൽവെച്ച് നടന്നുമറയുമ്പോൾ ആ കൺപീലികളിൽ നിന്ന് അടർന്നുവീണ ജലകണങ്ങൾക്ക് ചോരയുടെ നിറമായിരുന്നു.

വിശപ്പ് മാറാൻ ചോറും സാമ്പാറും തന്നെ വേണമെന്നില്ലെന്ന് തെളിയിച്ച് തങ്കരാജ് പുതിയ പുതിയ ഭക്ഷണ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തി. ആമ്പലും താമരയും ഏറ്റവും രുചിയോടെ ഞങ്ങൾ വിഴുങ്ങി. പഴുത്ത പന നൊങ്കിന്റെ മഞ്ഞനീര് ഞങ്ങളുടെ കവിളുകളിലും കുപ്പായത്തിലും അടയാളപ്പെട്ടുകിടന്നു. തങ്കരാജ് കട്ട് പറിച്ചുകൊണ്ട് വരുന്ന പച്ച ഏത്തക്കായകൾ വായിൽ കിടന്ന് ചവർത്തു. ഓരോ പുതിയ വിഭവങ്ങൾ കണ്ടെത്തുമ്പഴും അവൻ പറയും; ‘ഇത്ക്ക് താൻ ശെരിയാന രുശി.'

വിശപ്പ് എല്ലാത്തിനേയും രുചിയുള്ളതാക്കി.
നെൽക്കതിരുകളും പൂച്ചെടി കായയും കുഞ്ഞ് വയലറ്റ് പൂക്കളും പുളിയിലകളും ഞങ്ങളുടെ വയറ്റിൽ കലമ്പൽകൂട്ടി. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ വയറും പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ക്ലാസിൽ നിന്നിറങ്ങി ഓടി. പച്ച നിറത്തിലും ഓറഞ്ച് നിറത്തിലും മലം സമൃദ്ധമായി തന്നെ ഒഴുകി. വീടെത്തുമ്പോൾ വിശപ്പ് കോപമായി മാറാനും തുടങ്ങി. തിന്നാൻ ഒന്നും കിട്ടാനില്ല എന്ന അറിവിൽ വിശപ്പെന്ന പ്രേരണ അതിന്റെ എല്ലാ തീവ്രതയോടെയും എന്നെ കറന്റടിപ്പിച്ച് രശിച്ചു.
ടീച്ചർമാരുടെ കൂടെ ഓഫീസ് റൂമിലിരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന ഗിരീഷിന്റെ ചോറ്റുപാത്രം കഴുകി വൃത്തിയാക്കി കൊടുക്കാൻ തങ്കരാജ് തീരുമാനിച്ചത് എനിക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു. ഗിരീഷ് ചോറ് തിന്ന് തീരുവോളം അവൻ ഓഫീസ് റൂമിന്റെ മുമ്പിൽ ചുറ്റിപ്പറ്റി നിന്നു. ചോറ്റുപാത്രം കയ്യിൽ കിട്ടിയാൽ അതുമായി ചോറ്റുപുരയുടെ പിറകിലെ കുറ്റിക്കാട്ടിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന എന്റെയടുത്തേക്ക് അവൻ ഓടി വരും.

ദൈവനാമം ചൊല്ലി ഞാനാ എച്ചിൽ തിന്നും.
ആരും കാണുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്താൻ തങ്കരാജ് എനിക്ക് കാവൽ നിന്നു.
ഗിരീഷ് ബാക്കി വെച്ച മീൻതുണ്ടുകളും ഉരുളകിഴങ്ങും തക്കാളിയും കുത്തരിയുടെ ചോറും ഞാൻ രുചിയോടെ കഴിച്ചു. അവൻ വായിലിട്ട് ചവച്ചു തുപ്പിയ മുരിങ്ങക്കായ ഞാൻ ചവച്ച് ഈമ്പി അതിന്റെ ഒടുക്കത്തെ തരിയും നൊട്ടി നുണഞ്ഞു. എന്റെ മുമ്പിലെ ലോകം വിശപ്പായിരുന്നു. എന്റെ ആകാശം വിശപ്പായിരുന്നു. ഞാൻ കണ്ട നിറങ്ങളൊക്കെ വിശപ്പിന്റെതായിരുന്നു. ഞാൻ പാത്രം വടിച്ച് നക്കി കഴിഞ്ഞാൽ തങ്കരാജ് അത് കൊണ്ടുപോയി കഴുകി അതിൽ വെള്ളവുമായി വരും. ആ വെള്ളവും കൂടി കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ വയറ്റിലെ തീച്ചൂടിന് കുറവ് വരും.

ഏറെ ദിവസമൊന്നും കുറ്റിക്കാട്ടിലെ ആ എച്ചിൽ തീറ്റ മുമ്പോട്ടുപോയില്ല. ഗിരീഷിന്റെ ചോറ്റുപാത്രവുമായി ഓടുന്ന തങ്കരാജിനെ മുത്തയ്യൻ സാർ നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടയിരുന്നു. അതിന്റെ ഫലമായി ഒരിക്കൽ ചോറ്റുപുരയുടെ ഇടതുവശത്തുകൂടി മുത്തയ്യൻ സാർ പതുങ്ങിപ്പതുങ്ങി വന്നു. തങ്കരാജിന്റെ കാവൽ കണ്ണുകളെ വെട്ടിച്ച് സാറ് എന്റെ എച്ചിൽ തീറ്റ കണ്ടുപിടിച്ചു.

ആകാശത്ത് സൂര്യൻ കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുറ്റിക്കാട്ടിലെ ചെറുജീവികൾ എന്റെ കുപ്പായത്തിലും നിക്കറിലും പറ്റിപിടിച്ചിരുന്നു. പിറകിലൂടെ വന്ന സാറ് എന്റെ കുപ്പായ കോളറിൽ പിടിത്തമിട്ടു. കള്ളം കണ്ടു പിടിക്കപ്പെട്ടതിന്റെ ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ അപ്പോൾ ഞാൻ കണ്ടത് തിര നിലച്ച കടലായിരുന്നു. സാറ് എന്റെ മുഖത്തേക്കും കയ്യിലെ പാത്രത്തിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കി. തങ്കരാജ് ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു.

സാറിന്റെ അടിയും ചീത്ത വിളിയും പ്രതീക്ഷിച്ച് വായിലെ മീൻമുള്ളുമായി ഭയന്ന് ഇരുന്ന എന്റെ മുമ്പിൽ മരം വെട്ടിയിട്ട പോലെ സാറ് വീണു. പിന്നെ എഴുനേറ്റിരുന്ന് ഇരുകൈ കൊണ്ടും നെഞ്ചത്തടിച്ച് വിലപിച്ചു; "കടവുളേ, കടവുളേ ...'
ദൈവങ്ങൾ ആ പരിസരത്തൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എനിക്ക് സാറിന്റെ കൈയ്യിൽ പിടിക്കേണ്ടിവന്നു. എന്റെ ദുർബലമായ കൈ തട്ടിമാറ്റി സാറ് വീണ്ടും നെഞ്ചത്തടിച്ചു. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ ആ മനുഷ്യൻ ലജ്ജയില്ലാതെ ഉറക്കെ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു.

‘സാർ, ഇനി സെയ്യമാട്ടേൻ സാർ ...മന്നിച്ചിടുങ്കോ സാർ...'
ഞാൻ പിന്നെയും ആ കൈകളിൽ പിടിച്ച് പറഞ്ഞു. എന്റെ വായിലെ മീൻമുള്ള് തെറിച്ചുപോയി. എന്റെ മുമ്പിലെ കാഴ്ചകൾ മങ്ങി. കാഴ്ചകളിൽ ഉപ്പ് നീറി. ചോറ്റുപുരയ്ക്കും സ്‌കൂൾ മുറ്റത്തിനും അപ്പുറം റോഡിലൂടെ രണ്ടുമണിയുടെ ബസ് കടന്നുപോയി.

സാറ് എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ കയ്യിലെ ചോറ്റുപാത്രം വാങ്ങി ദൂരേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ടെന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് ആ കുറ്റിക്കാട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. സ്‌കൂൾ മുറ്റവും ഗെയിറ്റും കടന്ന് സാറ് എന്നെ റോഡിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്നറിയാതെ കുട്ടികളും ടീച്ചർമാരും അന്തംവിട്ട് നിന്നു.
കുട്ടൻ നായരുടെ ഹോട്ടലിലേക്കാണ് സാറ് എന്നെ കൊണ്ടുപോയത്. വെയിലത്തുനിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയതിനാൽ എന്റെ മുമ്പിൽ ഇരുട്ടായിരുന്നു. കാഴ്ചകൾ തെളിയും മുമ്പേ ചോറും കറികളും മീൻ പൊരിച്ചതും മുമ്പിൽ നിരന്നു.
‘വേണ്ട സാർ...', ഞാൻ പറഞ്ഞു നോക്കി.
കളഭ മണവുമായി സാറിന്റെ ദേഹം എന്റെ ദേഹത്തെ തൊട്ടു.
സ്‌നേഹക്കുളിരുമായി ആ കൈകൾ എന്റെ മുടിയിൽ തൊട്ടു; ‘ശാപ്പിട് രാസാ...'

സാറിന്റെ ശബ്ദം ഇടറുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഗിരീഷ് ചവച്ചുതുപ്പുന്ന മീൻമുള്ളിനെ ഗർഭത്തിലേറ്റി വലിയൊരു അയല മീൻ എന്റെ മുമ്പിൽ നീണ്ട് നിവർന്നുകിടന്നു. അതിൽ വിരൽ തൊട്ടതും എന്റെ നെഞ്ചാകെ കനത്തു. തൊണ്ട അടഞ്ഞു. എല്ലാ നിയന്ത്രണങ്ങളും നഷ്ടപ്പെട്ട് ഞാൻ ഉറക്കെയുറക്കെ കരഞ്ഞു. കുട്ടൻ നായരും ഭാര്യയും വേറെ ചിലരും ഓടി വന്നതൊന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല. ആ ഹോട്ടലിലെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിലിരുന്നാണ് ദൈവത്തിന്റെ ഗന്ധം കളഭത്തിന്റെ ഗന്ധമാണെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞത്. ▮