‘മാപ്പ് പറയില്ല, ശിക്ഷ സ്വീകരിക്കാം'

കോടതിയലക്ഷ്യക്കേസിൽ മാപ്പ് പറയില്ലെന്നും കോടതിയിൽനിന്ന് ഔദാര്യം ആവശ്യമില്ലെന്നും കോടതി നൽകുന്ന ഏത് ശിക്ഷയും സ്വീകരിക്കുമെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ച് അഭിഭാഷകനായ പ്രശാന്ത് ഭൂഷൺ നടത്തിയ പ്രസ്താവനയാണിത്. ഈ പ്രസ്താവന പിൻവലിക്കുമോ എന്ന സുപ്രീംകോടതിയുടെ ചോദ്യത്തിന് ‘ഇല്ല' എന്ന് ഉറച്ച മറുപടിയും അദ്ദേഹം നൽകി.
സുപ്രീംകോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഒരു ബി.ജെ.പി നേതാവിന്റെ ആഡംബര ഇരുചക്രവാഹനമോടിക്കുന്ന ചിത്രത്തെക്കുറിച്ച് ചെയ്ത ട്വീറ്റും കഴിഞ്ഞ ആറു വർഷങ്ങൾക്കിടയിൽ അടിയന്തരാവസ്ഥ പ്രഖ്യാപിക്കാതെത്തന്നെ ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തെ തകർത്തതിൽ സുപ്രീംകോടതിക്ക്​ പങ്കുണ്ടെന്ന ട്വീറ്റുമാണ് ഭൂഷണെതിരെ ചുമത്തിയ കോടതിയലക്ഷ്യക്കേസിന് ആധാരം. ഒപ്പം, 11 വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പുള്ള തെഹൽക്ക കേസിൽ അന്നത്തെ അമിക്കസ് ക്യൂറി ഹരീഷ് സാൽവെ നൽകിയ ഹർജിയിൽ ചുമത്തിയ കോടതിയലക്ഷ്യക്കേസും സുപ്രീംകോടതി പരിഗണിച്ചു.

Respondent 1

I have gone through the judgment of this Hon’ble Court. I am pained that I have been held guilty of committing contempt of the Court whose majesty I have tried to uphold -- not as a courtier or cheerleader but as a humble guard – for over three decades, at some personal and professional cost.

I am pained, not because I may be punished, but because I have been grossly misunderstood. I am shocked that the court holds me guilty of “malicious, scurrilous, calculated attack” on the institution of administration of justice. I am dismayed that the Court has arrived at this conclusion without providing any evidence of my motives to launch such an attack. I must confess that I am disappointed that the court did not find it necessary to serve me with a copy of the complaint on the basis of which the suo motu notice was issued, nor found it necessary to respond to the specific averments made by me in my reply affidavit or the many submissions of my counsel.

I find it hard to believe that the Court finds my tweet “has the effect of destabilizing the very foundation of this important pillar of Indian democracy”. I can only reiterate that these two tweets represented my bonafide beliefs, the expression of which must be permissible in any democracy.

Indeed, public scrutiny is desirable for healthy functioning of judiciary itself. I believe that open criticism of any institution is necessary in a democracy, to safeguard the constitutional order. We are living through that moment in our history when higher principles must trump routine obligations, when saving the constitutional order must come before personal and professional niceties, when considerations of the present must not come in the way of discharging our responsibility towards the future. Failing to speak up would have been a dereliction of duty, especially for an officer of the court like myself.

My tweets were nothing but a small attempt to discharge what I considered to be my highest duty at this juncture in the history of our republic. I did not tweet in a fit of absence mindedness. It would be insincere and contemptuous on my part to offer an apology for the tweets that expressed what was and continues to be my bonafide belief. Therefore, I can only humbly paraphrase what the father of the nation Mahatma Gandhi had said in his trial: I do not ask for mercy. I do not appeal to magnanimity.

I am here, therefore, to cheerfully submit to any penalty that can lawfully be inflicted upon me for what the Court has determined to be an offence, and what appears to me to be the highest duty of a citizen.