‘കമ്യൂണിസ്റ്റ് മലയാളി’യുടെ പലവിധ പരിണാമങ്ങൾ

ട്രൂകോപ്പി വെബ്സീൻ: ജനകീയാധികാരം പാർലമെൻ്ററി വഴിയിൽ നേടുന്നതിന്റെ ലോകത്തു തന്നെ കൊടുങ്കാറ്റായ പരീക്ഷണമായിരുന്നു കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് മന്ത്രിസഭ. അത് സെക്യുലറായ ഭരണാശയത്തെ അതിവേഗം കേരളീയ സമൂഹത്തിൽ നടപ്പിലാക്കുന്നുണ്ടെന്ന് കണ്ട മതകീയ ശക്തികൾ ആ ജനാധിപത്യ ഭരണത്തെ വിമോചന സമരത്തിലൂടെ പുറത്താക്കിയത് ചരിത്രം. ദശകങ്ങൾക്കിപ്പുറത്ത് അതേ ജാതി / മത ശക്തികളെ ഉപയോഗിച്ച് പാർലമെൻ്ററി അധികാരം തുടർച്ചയായി നിലനിർത്താനുള്ള ആർത്തിപിടിച്ച ഇടതുപക്ഷത്തെ കേരളം തിരിച്ചറിയുകയാണ്. അത്യന്തം ആപൽക്കരമായ ഈ ഒത്തു തീർപ്പിനെ താങ്കൾ എങ്ങനെയാണ് വീക്ഷിക്കുന്നത്’?

കുഞ്ഞുണ്ണി സജീവ്: ലോകത്തെ ആദ്യത്തെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മന്ത്രി സഭ ബാലറ്റിലൂടെ അധികാരത്തിൽ വന്ന സമൂഹം എന്ന നിലയിൽ മലയാളികൾ ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. പക്ഷെ, സോവിയറ്റ് യൂണിയനെ പോലെയോ, ക്യൂബയെ പോലെയോ, വിയറ്റ്നാമിനെ പോലെയോ മാർക്സിസ്റ്റ് ചിന്താധാരയ്ക്ക് വലിയ സംഭാവനകൾ നൽകാൻ മലയാളികൾക്ക് സാധിച്ചിട്ടില്ല. ആദ്യത്തെ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം തേടുമ്പോൾ അന്വേഷിക്കേണ്ട കാതലായ പ്രശ്നമിതാണ്. എന്തുകൊണ്ട് മറ്റു സമൂഹങ്ങളിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മുന്നേറ്റങ്ങൾക്ക് സാധ്യമായ സ്വതന്ത്ര മാർക്സിസ്റ്റ് ചിന്തകൾ / തനത് മാർക്സിസ്റ്റ് ചിന്തകൾ മലയാളികൾക്ക് സാധിച്ചില്ല? എന്ന പ്രശ്നം.

പുറത്ത് നിന്ന് വരുന്ന ഏതൊരു ആശയത്തേയും മാറ്റങ്ങളേതും കൂടാതെ സംരക്ഷിക്കുകയും അതിനോട് മതാത്മകമായ ഒരു ആദരവ് പുലർത്തുകയും ചെയ്യുന്ന രീതി മലയാളികൾക്കുണ്ട്. ഓരോ മലയാളിയും തനിക്ക് പലയിടത്തുനിന്നായി ലഭിച്ച ആശയങ്ങൾ ഒരു മ്യൂസിയത്തിൽ എന്ന പോലെ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കുകയും വേണ്ട സമയത്ത് അവ പുറത്തെടുത്ത് പ്രദർശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. മലയാളി മനസ്സിലെ കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ സ്ഥിതിയും വ്യത്യസ്തമല്ല. ആശയങ്ങളെ വിമർശനാത്മകമായി സമീപിക്കുന്നതിന് പകരം അവയെ ഒരു ചട്ടക്കൂടിൽ നിർത്തി, സംരക്ഷിക്കുകയും പ്രദർശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരാണ് മലയാളികൾ. ഇത്തരം രീതികളുടെ വേരുകൾ തേടി ഇറങ്ങിയാൽ ചെന്നെത്തുക ബ്രാഹ്മണ്യത്തിലാണ്. ഒരു ആശയം സത്യമാണെന്ന ബോധ്യമുണ്ടായാൽ അതിനെ മന്ത്രം കണക്കെ ഉരുവിട്ട് ഉറപ്പിക്കുന്ന തീർച്ച ബ്രാഹ്മണ്യം നൽകുന്നു. മാർക്സിസത്തെ ‘പുത്തൻ വേദം’ എന്ന നിലയിൽ മനസിലാക്കുന്ന രീതി തുടങ്ങി വെച്ചത് ഇ. എം. എസ് ആയിരുന്നു. ഈ രീതി പിന്തുടരുന്നവർ മാത്രമാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സര്ക്കാരിന്റെ ഭാഗമാകുവാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളവർ. രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹിക മാറ്റങ്ങളോടൊപ്പം, നിലനിൽക്കുന്ന സാമൂഹിക അവസ്ഥയുടെ സംരക്ഷണത്തിനും ജനങ്ങളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ മുൻനിർത്തിയുള്ള നടപടികൾക്കും അവർ പ്രാധാന്യം നൽകി. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ലഭ്യമായ ഭരണകൂടരൂപം ഒരു കൊളോണിയൽ നിർമിതിയാണെന്നും അതിന്റെ ഘടന തന്നെ ചൂഷണസാധ്യതകൾ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതാണെന്നുമുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ അവർ പരിഗണിച്ചില്ല. നാട്ടുരാജാക്കന്മാരുടെ അധികാരവും, ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരവും ഒരു ആധുനിക ജനാധിപത്യ സർക്കാരിന്റെ അധികാരമായി മാറുമ്പോൾ സംഭവിക്കേണ്ട ഉടച്ചുവാർക്കലുകൾ ഒന്നും തന്നെ കേരളത്തിന്റെ കാര്യത്തിലോ, ഇന്ത്യയുടെ കാര്യത്തിലോ സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ഒരു ആധുനിക ഭരണകൂട രൂപമേ അല്ല നമ്മുക്കുള്ളത്, മറിച്ച് ഒരു ഫ്യൂഡൽ-കൊളോണിയൽ രൂപമാണ്, ആ രൂപത്തിലേക്ക് ജനകീയ അധികാരം നേടി എത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ ഓരോ തവണ അധികാരം നേടുമ്പോഴും തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ലക്ഷ്യങ്ങൾ മറക്കുകയും അധികാരം നിലനിർത്തുക എന്ന പ്രായോഗിക നടപടിയിലേക്ക് ചുരുങ്ങുകയും ചെയ്യും. ഇ. എം. എസിന്റെ വിവർത്തനങ്ങളും സ്റ്റാലിനിസ്റ്റ് സാഹിത്യവും ചേർന്ന് തീർത്ത ‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മലയാളി’, സഖാവായും മത വിശ്വാസിയായും ജാതിവാദിയായും സ്ത്രീ വിരുദ്ധനായും രൂപം മാറി നടക്കും, ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടുമില്ലാതെ. പുറമെ വിപ്ലവനേതാക്കളും അകമേ ഫ്യൂഡൽ വ്യവസ്ഥയുടെ കാവൽക്കാരുമായി അവർ പരിണമിക്കുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ പരിണമിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഈ പരിണാമം ആരുടേയും കുറ്റമായി കരുതേണ്ടതില്ല. കാരണം പാർലമെൻ്ററി പാതയിലൂടെ അധികാരം തേടുന്ന എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾക്കും സംഭവിക്കുന്ന പരിണാമം തന്നെയാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്കും സംഭവിക്കുന്നത്. അത്തരം പരിണാമങ്ങൾക്ക് വിധേയമാവാതെ നിന്നാൽ മത നേതാക്കളും വലതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയക്കാരും ചേർന്ന് തീർക്കുന്ന വിമോചന സമരങ്ങൾ നേരിടേണ്ടി വരും, അത്തരം വിമോചന സമരങ്ങൾക്ക് സഹായമായി ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം കൂടി കടന്ന് വരുമ്പോൾ ജനാധിപത്യരീതിയിൽ നേടിയ അധികാരം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്ക് പൂർണമായും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇനി കേരളത്തിന്റെ സെക്കുലർ ഭരണാശയത്തിലേക്ക് വരാം. കേരളത്തിന്റെ ‘സെക്യൂലർ’ മനോഭാവം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെയോ, ഇടതു പക്ഷ ചിന്തകളുടെയോ സ്വാധീനമല്ല മറിച്ച് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹിക ഘടനയുടെ പ്രതിഫലനമാണ്. ഹിന്ദു, മുസ്ലിം, ക്രിസ്ത്യൻ വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിൽ അധികാരം ഏറെക്കുറെ തുല്യമായി വീതിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന സാമൂഹിക പശ്ചാത്തലത്തിൽ വർഗീയ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വിജയത്തിന് പരിധികളുണ്ട്. രാഷ്ട്രീയത്തിൽ സെക്കുലർ രീതികൾ പാലിക്കുമ്പോഴും ഭരണകൂടരൂപം ഇന്നും ഹിന്ദു രാജ്യത്തിന്റെ കീഴ് വഴക്കങ്ങൾ പലതും തുടർന്ന് പോരുന്നുമുണ്ട്.

ഭരണം നിലനിർത്തുവാൻ എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളും ചെയ്യുന്ന പദ്ധതികൾ തന്നെയാണ് ഇന്നത്തെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയും പിന്തുടരുന്നത്. കേന്ദ്രത്തിൽ ഹിന്ദു വോട്ടുകൾ കേന്ദ്രീകരിച്ച് രാഷ്ട്രീയപ്രവർത്തനം നടത്തി ഭരണം തുടരുന്ന ബി.ജെ.പി യുടെ രീതി രാജ്യമാകെയുള്ള രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾക്ക് ഒരു ‘ബ്ലൂ പ്രിൻ്റ്’ പോലെ നിലനിൽക്കുമ്പോൾ. അതിന്റെ ഒരു ‘സോഫ്റ്റ് വേർഷൻ’ പ്രയോഗിച്ച് വിജയിക്കുവാൻ എല്ലാ പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളും ശ്രമിക്കുന്നു. പക്ഷെ ആരും തന്നെ കേരളത്തേയും ഇന്ത്യയേയും ഒരു ആധുനിക സെക്യൂലർ രാജ്യമായി മാറ്റേണ്ട പദ്ധതികളെക്കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യുന്നില്ല. തെരെഞ്ഞെടുപ്പിൽ ജയിച്ചു എന്നത് കൊണ്ടുമാത്രം രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കപ്പെടുന്നില്ല. ഇന്ന് ഏതാണ്ട് എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളും അവരവരുടെ ആശയപ്രചാരണത്തിൽ കുറച്ച് ഹിന്ദുത്വ ബോധ്യങ്ങളെ ഉൾച്ചേർക്കുന്നുണ്ട്. മുഖ്യധാരാ രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനത്തിൽ പങ്ക് ചേരുക എന്നാൽ ഭരിക്കുക എന്നത് മാത്രമായി ചുരുങ്ങുമ്പോൾ എങ്ങനെയും അധികാരം നേടുക എന്നത് മാത്രമായി ലക്ഷ്യം.

ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനക്കെതിരെ ഹിന്ദുത്വ വർഗീയതയുടെ കടുത്ത നീക്കങ്ങൾ പ്രായോഗികമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ശക്തമായ മതേതരതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായ ഭരണഘടനയുടെ കാവലാളാകേണ്ട ഇടതുപക്ഷം ഹിന്ദുത്വ പ്രീണനത്തിന്റെയും ന്യൂനപക്ഷ വിരോധത്തിന്റെയും പ്രമോട്ടർമാരായി പ്രത്യക്ഷത്തിൽ മാറുന്ന നിരവധി ഉദാഹരണങ്ങൾ കേരളത്തിൽ അടുത്തകാലത്തുണ്ടായി. ഉദാഹരണത്തിന്, അമൃതാനന്ദമയി എന്ന ആൾദൈവത്തെയും പ്രത്യക്ഷത്തിൽ തന്നെ ഹിന്ദുത്വപക്ഷത്ത് നിലയുറപ്പിച്ചിരുന്ന വെള്ളാപ്പള്ളി നടേശനെയും ആദരിക്കുന്ന സർക്കാർ നടപടി. മുസ്‍ലിം ന്യൂനപക്ഷത്തെ അപരവൽക്കരിക്കുന്ന സംഘ്പരിവാർ നിലപാടിനെ അംഗീകരിക്കുന്ന തരത്തിൽ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ തന്നെ മുഖ്യമന്ത്രി അടക്കമുള്ളവർ നടത്തുന്ന പ്രസ്താവനകൾ. ഇതു വഴിയുണ്ടാകുന്ന വർഗീയ ധ്രുവീകരണം കേരളത്തിന്റെ കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന സെക്യുലർ മനസ്സിനെ അപകടകരമായ പ്രതിസന്ധിയിലേക്ക് കൊണ്ടുചെന്നെത്തിക്കുമെന്ന് താങ്കൾക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?.

ഇപ്പോൾ കേരളത്തിലെ രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹിക സ്ഥിതി മുൻകാലത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ വർഗീയധ്രുവീകരണത്തോടെ മുന്നോട്ട് പോകുകയാണ്. അമൃതാനന്ദമയി പോലുള്ള ആൾദൈവങ്ങളെ സർക്കാർ പരസ്യമായി ആദരിക്കുന്നതും വെള്ളാപ്പള്ളി നടേശനെ പോലുള്ള വ്യക്തികളെ ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ പ്രചാരകരായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുത്തുന്നതും മുഖ്യമന്ത്രിയും മറ്റു പ്രമുഖ നേതാക്കളും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ അപരവൽക്കരിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള പ്രസ്താവനകൾ നടത്തുന്നതുമെല്ലാം വർഗീയവൽക്കരണത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നുണ്ട്. മതപരമായ ഒരു ചടങ്ങുകൾക്കും ഇടതുപക്ഷം കുടപിടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല എന്ന ഉറച്ച നിലപാട് എടുക്കേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെ സഹായത്തോടെ വർഗീയത വളരെ വേഗത്തിലാണ് പടരുന്നത്. ഫേസ്ബുക്ക്, ഇൻസ്റ്റഗ്രാം, X/Twitter, യൂട്യൂബ് തുടങ്ങി വിവിധ പ്ലാറ്റ്ഫോമുകളിലൂടെ ഈ സന്ദേശങ്ങൾ പൊതു ജനതയിൽ വ്യാപകമായി പ്രചരിക്കുന്നു, അതുകൊണ്ട് വർഗീയ ധ്രുവീകരണം വളരെ വേഗത്തിൽ സാധാരണവൽക്കരിക്കപ്പെടുന്നു. 2024–25 വർഷങ്ങളിലെ രാഷ്ട്രീയ സംഭവങ്ങളിലൂടെ മുസ്ലിം - ഹിന്ദു വിഭജനം ഇന്ന് ഏറക്കുറെ പൂർണമായി നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്, ന്യൂനപക്ഷ സമൂഹത്തിൽ ആത്മസംരക്ഷണ ഭയം വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. പരസ്പ്പരം ‘എക്സ്ക്ലൂസിവ് കമ്മ്യൂണിറ്റികളായി’ അവർ പെരുമാറുന്നു. ആചാരസംരക്ഷണം ഒരു അസ്തിത്വ പ്രശ്നമായി മാറുന്നത് നമുക്ക് കാണാം. അധികാരത്തിലുള്ള ഇടതുപക്ഷം പോലും “വിശ്വാസ സംരക്ഷണം” എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തിൽ വർഗീയ സഹകരണം സാധാരണവൽക്കരിക്കുന്നതായി കാണാം. മതങ്ങൾ ഒരിക്കലും രാഷ്ട്രീയ ചർച്ചകളുടെ ഭാഗമാകേണ്ട കാര്യമില്ല, പക്ഷെ ഭരണകൂടം തന്നെ മതവിഭാഗങ്ങളെ രാഷ്ട്രീയ ചർച്ചകളുടെ ഭാഗമാക്കുമ്പോൾ ‘വർഗീയ രാഷ്ട്രീയമാണ്’ സാധുവാകുന്നത്.

'വർഗീയവാദികൾക്ക് ഒപ്പമല്ല, വിശ്വാസികൾക്ക് ഒപ്പമാണ് സി.പി.എം' എന്നാണ് പാർട്ടി പറയുന്നത്. വർഗീയവാദത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും വേർതിരിക്കാൻ ഇപ്പോൾ അധികാരത്തിലുള്ള ഇടതുപക്ഷം പ്രയോഗിക്കുന്ന സൈദ്ധാന്തിക നിർവചനം എത്രത്തോളം യുക്തിഭദ്രമാണ്, വിശ്വാസ്യതയുള്ളതാണ്?

വർഗീയവാദം → മതത്തെ രാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിനും വോട്ട് ബാങ്കിനും ഉപകരണമാക്കുന്നത്.
വിശ്വാസം → വ്യക്തിയുടെ ആത്മീയമോ സാംസ്കാരികമോ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗം. സൈദ്ധാന്തികമായി നോക്കുമ്പോൾ, ഇവ രണ്ടിനും ഇടയിൽ വ്യത്യാസമുണ്ടെന്ന് വാദിക്കാം. പക്ഷേ, കേരളത്തിലെ ഇന്നത്തെ പ്രായോഗിക രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഈ വേർതിരിവ് പലപ്പോഴും അസ്പഷ്ടവും വിശ്വാസ്യത കുറഞ്ഞതുമായിത്തീരുന്നു. ആചാരസംരക്ഷണ പരിപാടികൾ (അയ്യപ്പസംഗമം, ക്ഷേത്രോത്സവങ്ങളുടെ സംസ്ഥാനാതല പ്രോത്സാഹനം) - പാർട്ടി പറയുന്നത് "വിശ്വാസികളുടെ മതസാംസ്കാരികാവകാശം" സംരക്ഷിക്കുകയാണെന്നാണ്. എന്നാൽ, അത് പലപ്പോഴും വർഗീയ-സംരക്ഷണ ശക്തികളുടെ രാഷ്ട്രീയ അജണ്ടയോടു ചേർന്ന് പോകുന്നു. ജാതി-സാമുദായിക പ്രീണനം: "വിശ്വാസികളോടൊപ്പം" എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തിന്റെ പേരിൽ NSS, SNDP പോലുള്ള സംഘടനകളോട് പാർട്ടി നടത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയ നീക്കങ്ങൾ, യഥാർത്ഥത്തിൽ വർഗീയ കൂട്ടുകെട്ടുകളെ സാധാരണവൽക്കരിക്കുന്നതായും തോന്നി. സൈദ്ധാന്തിക നിലയിൽ: "വർഗീയവാദം" (political communalism) – "വിശ്വാസം" (faith as personal/cultural identity) വേർതിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് യുക്തിസഹമാണ്. പക്ഷെ പ്രായോഗിക നിലയിൽ പാർട്ടി പലപ്പോഴും വിശ്വാസം സംരക്ഷിക്കുന്നതിന്റെ പേരിൽ വർഗീയവാദ രാഷ്ട്രീയവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന നിലപാടുകൾ എടുക്കുന്നു. ഈ സൈദ്ധാന്തിക വ്യത്യാസം ജനങ്ങളോട് വിശ്വാസ്യതയോടെ സംവേദിക്കുന്നില്ല; മറിച്ച്, ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ വലതുപക്ഷവൽക്കരണത്തിൻറെ ഭാഷാപ്രയോഗമായാണ് മനസിലാക്കപ്പെടുന്നത്. സി.പി.എം പറയുന്ന “വർഗീയവാദത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും വേർതിരിച്ചറിയൽ” സൈദ്ധാന്തികമായി യുക്തിസഹമാണെങ്കിലും, അധികാരത്തിലെ ഇടപെടലുകളിൽ അതിന് വിശ്വാസ്യത നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. വിശ്വാസത്തെ ആദരിക്കുകയാണോ, അല്ലെങ്കിൽ വർഗീയ സമ്മർദ്ദത്തിന് വഴങ്ങുകയാണോ എന്ന് ജനങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാതെ പോകുന്ന അവസ്ഥയാണ് ഇപ്പോൾ നിലനിൽക്കുന്നത്.

എൻ. എസ്. എസിനെയും എസ്. എൻ. ഡി. പിയെയും കൂടെച്ചേർത്തുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ജാതി - സാമുദായിക അലയൻസിന് കേരളത്തിൽ 'ഹിന്ദു വോട്ടി'ന്റെ പ്രാതിനിധ്യം എത്രത്തോളം അവകാശപ്പെടാനാകും? അടുത്ത നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ 'ഹിന്ദു ഭൂരിപക്ഷം' കേരളത്തിലെ ഇലക്ടറൽ പൊളിറ്റിക്‌സിൽ എങ്ങനെ ഇടപെടുമെന്നാണ് കരുതുന്നത്?

ഹിന്ദു സമൂഹം കേരളത്തിൽ ഏകീകൃതമല്ല: നയർ, ഈഴവ, ദളിത്, പട്ടികവർഗം, മറ്റു പശ്ചാത്തലവർഗങ്ങൾ തുടങ്ങി സാമൂഹികമായും രാഷ്ട്രീയമായും വിഭജിതമാണ്. NSS-ഉം SNDP-യും ഒരുമിച്ച് നിന്നാലും അവർ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന സമൂഹങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ പ്രവണതകൾ പൂർണ്ണമായി നിയന്ത്രിക്കാനാവില്ല. ചരിത്രപരമായി, നായർ വോട്ടർമാർ കോൺഗ്രസ്/യു.ഡി.എഫ്-ലേക്ക് കൂടുതൽ അടുപ്പമുള്ളവരാണ്, SNDP-യുടെ പ്രഭാവത്തിലുള്ള ഈഴവ വോട്ടർമാർ ഇടതുപക്ഷം / എൽ.ഡി.എഫ്-വുമായും. കഴിഞ്ഞ രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടായി NSS നേരിട്ട് രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളിൽ ചേരാതെ, “സമദൂരം” (equidistance) പ്രഖ്യാപിച്ച നിലയിലാണ്. എന്നാൽ, തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കാലത്ത് സൂക്ഷ്മമായ രാഷ്ട്രീയ സന്ദേശങ്ങൾ നൽകാറുമുണ്ട് (മിക്കപ്പോഴും കോൺഗ്രസിനോടൊപ്പം). വെളളാപ്പള്ളി നടേശന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ SNDP, BJP-യുമായി സഹകരിച്ച് BDJS രൂപീകരിച്ചെങ്കിലും, വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല. SNDP-യുടെ പരമ്പരാഗത അടിത്തറ ഇപ്പോഴും ഇടതുപക്ഷവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നു. കേരളത്തിലെ “ഹിന്ദു വോട്ട്” = ഒരു രാഷ്ട്രീയ നിർമ്മിതി (political construct), ആയാണ് ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നത് ഉത്തരേന്ത്യയിലെ പോലെ ഒരു സംഘടിത മതവിഭാഗീയ രാഷ്ട്രീയ ശക്തി അല്ല കേരളത്തിലെ ഹിന്ദു സമൂഹം. NSS–SNDP കൂട്ടുകെട്ട് ചില മണ്ഡലങ്ങളിൽ BJP/UDF- ന് നേട്ടം നൽകിയേക്കാം. എന്നാൽ, “ഹിന്ദു ഭൂരിപക്ഷം” കേരളത്തിന്റെ ഇലക്ടറൽ രാഷ്ട്രീയത്തെ പൂർണ്ണമായി പിടിച്ചടക്കാൻ സാധ്യത കുറവാണ്, കാരണം ജാതി-സാമുദായിക വൈരുദ്ധ്യങ്ങളും പാർട്ടി രാഷ്ട്രീയവും ഇപ്പോഴും ശക്തമാണ്.

മതേതര പാരമ്പര്യത്തെ ആഘോഷിക്കുകയും വീണ്ടും ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു (സർക്കാർ) സംവിധാനമായാണ് തീരുവിതാംകൂർ ദേവസ്വം ബോർഡിനെ, ആഗോള അയ്യപ്പസംഗത്തിന്റെ പാശ്ചാത്തലത്തിൽ സർക്കാർ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കുന്നത്. എന്നാൽ, ശബരിമല മേൽശാന്തി നിയമനത്തിലെ ജാതിഅയിത്തം മുതൽ ദേവസ്വം ബോർഡ് സ്ഥാപനങ്ങളിലെ സംവരണ നിഷേധം വരെയുള്ള വിഷയങ്ങൾ, യഥാർഥത്തിൽ ക്ഷേത്രനടത്തിപ്പിനെയും സാമൂഹിക നീതിയെയും സംബന്ധിച്ച് ഗുരുതരമായ ചോദ്യങ്ങളുയർത്തുന്നുണ്ട്. ഭരണഘടനാപരമായ മതേതരത്വത്തിന്റെ നിഷേധമല്ലേ, വിശ്വാസസംരക്ഷണമെന്ന വ്യാജേന നടത്തുന്ന പരിപാടികളിലൂടെ സംഭവിക്കുന്നത്?.

കേരളത്തിൽ ഭരണഘടനാപരമായ മതേതരത്വം ഒരു ആധുനിക ജനാധിപത്യ മൂല്യം മാത്രമല്ല, സംസ്ഥാനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന മൂല്യങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. എന്നാൽ, കഴിഞ്ഞ ചില വർഷങ്ങളായി “മതേതര പാരമ്പര്യത്തെ ആഘോഷിക്കുന്നു” എന്ന പേരിൽ, സർക്കാർ തന്നെ മതസംരക്ഷണവും ആചാരസംരക്ഷണവും ഏറ്റെടുക്കുന്ന പ്രവണത കണ്ടെത്താം. തീരുവിതാംകൂർ ദേവസ്വം ബോർഡ് (TDB) വഴിയുള്ള ഇടപെടലുകൾ, പ്രത്യേകിച്ച് ആഗോള അയ്യപ്പസംഗമം പോലുള്ള പരിപാടികൾ നടത്തുമ്പോൾ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു നൽകപ്പെടുന്ന വിശദീകരണങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുക. ശബരിമല ഒരു ആഗോള സഹോദരത്വത്തിന്റെയും മതേതര ഐക്യത്തിന്റെയും കേന്ദ്രം ആണ്; അയ്യപ്പവിശ്വാസം ജാതി, മത, ഭാഷ ഭേദങ്ങൾക്കപ്പുറം ഒരു ജനസമ്മേളനം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അതിനാൽ, അയ്യപ്പസംഗമം മതേതര മൂല്യങ്ങളുടെ ആഘോഷമാണെന്നും ദേവസ്വം ബോർഡ് പോലുള്ള സ്ഥാപനം അതിന്റെ “ആധുനിക രക്ഷാധികാരി” ആണെന്നും സർക്കാർ അവകാശപ്പെടുന്നു. ഈ അവതരണം, ഭരണകൂടത്തിന് സാംസ്കാരിക ഹെജിമണി ഉറപ്പിക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ ഉപാധിയാണ്. ശബരിമലയെ ഒരു ഗ്ലോബൽ മതേതര ഐക്യത്തിന്റെ ചിഹ്നമായി തീർക്കുന്നതിലൂടെ, ഇടതുപക്ഷ ഭരണകൂടം തന്നെ സംരക്ഷണവാദത്തെയും വിശ്വാസ രാഷ്ട്രീയത്തെയും രാഷ്ട്രീയമായി സാധാരണവൽക്കരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, മതേതരത്വത്തിന്റെ ഈ ഔപചാരിക മുദ്രാവാക്യത്തിന് പിന്നിൽ തന്നെ ഗുരുതരമായ ജനാധിപത്യ-സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്.

1. ജാതിഅയിത്തം – ശബരിമല മേൽശാന്തി നിയമനത്തിൽ ഇപ്പോഴും ജാതി അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ഒഴിവാക്കലുകൾ തുടരുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പരമോന്നത പുരോഹിതസ്ഥാനങ്ങൾ “ഉയർന്ന ജാതി” പുരോഹിതർക്കു മാത്രമായി പരിമിതപ്പെടുത്തുന്നത്, ഭരണഘടനയിലെ സമത്വത്തിന്റെ സിദ്ധാന്തത്തെ തുറന്നെതിർക്കുകയാണ്.

2. സംവരണ നിഷേധം – TDB നിയന്ത്രിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസ, ആരോഗ്യ, ഭരണസ്ഥാപനങ്ങളിലെ നിയമനങ്ങളിൽ സംവരണ വ്യവസ്ഥകൾ പാലിക്കപ്പെടുന്നില്ല. ഇതിലൂടെ, “സാമൂഹിക നീതി” ഭരണഘടനാപരമായ ഉറപ്പ് ഇല്ലാതാകുന്നു.

3. വിശ്വാസ സംരക്ഷണവും സ്ത്രീ പ്രവേശനവും – ശബരിമലയിൽ സ്ത്രീകളുടെ പ്രവേശനം തടയാൻ “വിശ്വാസ സംരക്ഷണം” എന്ന പേരിൽ സർക്കാർ തന്നെ ഇടപെടുന്നത്, സ്ത്രീപുരുഷ സമത്വത്തിന്റെയും മതേതരത്വത്തിന്റെയും നേരിട്ടുള്ള നിഷേധമാണ്. ഭരണഘടന വ്യക്തമാക്കുന്നത്, സംസ്ഥാനം മതത്തോട് നിരപേക്ഷമായിരിക്കണം എന്നതാണ്. എന്നാൽ, ഇന്നത്തെ സർക്കാർ “വിശ്വാസ സംരക്ഷണം” എന്ന പേരിൽ:

● ജാതിവ്യവസ്ഥയും ലിംഗവ്യത്യാസവും സംരക്ഷിക്കുന്നു.
● സംവരണാവകാശം തള്ളിക്കളയുന്നു.
● മതേതരത്വത്തെ ഒരു ശൂന്യ മുദ്രാവാക്യമായി മാറ്റുന്നു.

മതേതരത്വം ഔപചാരികമായി ആഘോഷിക്കപ്പെടുമ്പോഴും, പ്രായോഗികമായി സംരക്ഷണവാദ രാഷ്ട്രീയത്തിന് രാജ്യത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക അംഗീകാരം ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്ന് സാരം.

‌കേരളത്തിൽ ഇടതുപക്ഷം അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ മുഖ്യധാരയിലുള്ളപ്പോൾ തന്നെ അതിന് ഐഡിയോളജിക്കലായി സാംസ്‌കാരിക പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ റോൾ കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. ഈ സാംസ്‌കാരിക പ്രതിപക്ഷത്തിന് പലപ്പോഴും വിമർശനാത്മകമായി അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ഇടതുപക്ഷത്തോട് ഇടപെടാനും കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാൽ, അയ്യപ്പസംഗമം പോലെയുള്ള ആചാരസംരക്ഷണ പരിപാടികൾ, ജാതി- സാമുദായിക പ്രീണനം എന്നിവയിലൂടെ ഭരണകൂട ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ അതിശക്തമായ വലതുപക്ഷവൽക്കരണം അരങ്ങേറുമ്പോൾ എന്തുകൊണ്ട്, കേരളത്തിലെ സാംസ്‌കാരിക പ്രതിപക്ഷം നിശ്ശബ്ദമായിരിക്കുന്നു?

കേരളത്തിലെ ഇടതുപക്ഷം അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ മുഖ്യധാരയിൽ എത്തിയപ്പോഴും അതിനോടൊപ്പം തന്നെ ഒരു ശക്തമായ സാംസ്കാരിക പ്രതിപക്ഷം നിലനിന്നിരുന്നു. അധികാരത്തിലെ ഇടതുപക്ഷത്തോട് വിമർശനാത്മകമായി ഇടപെട്ട സാഹിത്യം, സിനിമ, നാടകങ്ങൾ, കലാപ്രസ്ഥാനങ്ങൾ എന്നിവ. 1970–90 കാലഘട്ടം വരെ നോക്കിയാൽ, ഇടതുപക്ഷം ഭരണാധികാരത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, വിമർശനാത്മക ഇടതുപക്ഷം ശക്തമായിരുന്നു. സാഹിത്യത്തിൽ: ഒ.വി. വിജയൻ, എം.മുകുന്ദൻ, അക്കിത്തം, സുരേന്ദ്രൻ തുടങ്ങിയവർ ഭരണാധികാരത്തിന്റെ പരാജയങ്ങളെ തുറന്നുപറഞ്ഞു. സിനിമയിൽ അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണൻ, ജി.അരവിന്ദൻ, ജോൺ എബ്രഹാം എന്നിവർ അധികാര ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ ആശയ പ്രതിസന്ധികളെ കലാപരമായി പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു. വിമർശനം ഇടതുപക്ഷ വിരോധമായി കാണപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, അത് ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ ആത്മപരിശോധനയ്ക്കും സിദ്ധാന്തപരമായ പുതുക്കലിനും വഴിതുറന്നിരുന്നു. ഇന്ന്, ഭരണകൂട ഇടതുപക്ഷം സാംസ്കാരിക രംഗത്തും ഹെജിമണി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു. കലാകാരന്മാരും എഴുത്തുകാരും സംസ്ഥാനത്തിന്റെ അവാർഡുകളും സ്ഥാപനങ്ങളും ആശ്രയിക്കുന്ന അവസ്ഥയിൽ, സ്വതന്ത്ര വിമർശനാത്മക ശബ്ദം ദുർബലമായി.
അയ്യപ്പസംഗമം, ജാതി-സാമുദായിക പ്രീണനം പോലുള്ള സംരക്ഷണ-വലതുപക്ഷ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഇടതുപക്ഷ സർക്കാരിന്റെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ നടക്കുമ്പോഴും സാംസ്കാരിക പ്രതിപക്ഷം ശബ്ദമുയർത്തുന്നില്ല. വിമർശനം ഉണ്ടെങ്കിലും അത് സംഘടിത സാംസ്കാരിക പ്രതിരോധമായി മാറുന്നില്ല; സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളിലെ ഒറ്റപ്പെട്ട ശബ്ദങ്ങളായി മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു. "ഇടതുപക്ഷത്തെ വിമർശിച്ചാൽ വലതുപക്ഷത്തിന് സഹായമാകും" എന്ന ആശങ്ക, വിമർശനാത്മക ഇടതുപക്ഷത്തെ സ്വയം മൗനത്തിലേക്ക് തള്ളിയിരിക്കുന്നു.