പുതിയ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം ഒരു സ്​ട്രക്​ചറൽ ബ്രേക്ക്​ എന്നു പറയാനാകില്ല, ഇതൊരു തുടർച്ചയാണ്​. പുതിയ നയരേഖയുടെ സമീപനം കൃത്യമാണ്​, വ്യക്​തമാണ്​. അത്​ പ്രാദേശിക, ദേശീയ, ആഗോള പ്രശ്​നങ്ങളെയും വെല്ലുവിളികളെയും നേരിടാനും അവ​ കൈകാര്യം ചെയ്യാനും പ്രാപ്​തമാണ്​.

വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തുമാത്രമല്ല, സാമ്പത്തിക- സാമൂഹിക രംഗങ്ങളിലും വെല്ലുവിളികളുണ്ട്​. വിദ്യാഭ്യാസം സാമ്പത്തിക- സാമൂഹിക മേഖലകളോട്​ ചേർന്നുകിടക്കുന്നതാണ്​. മറ്റൊരുകാര്യം, ഏതൊരു നയം ​വരു​മ്പോഴും അത്​ പ്രതീക്ഷ നൽകണം. അന്നന്ന്​ നിലനിൽക്കുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ അവലോകനമോ വിമർശനമോ ആയിരിക്കരുത്​, ഒരു നയം. പ്രത്യേകിച്ച്​, വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത്​ ചെറുപ്പക്കാരാണുള്ളത്​. അവരുടെ ജീവിതം അവരുടെ മുന്നിലാണ്​. (വയസ്സായവരുടെ ജീവിതം പിന്നിലാണ്​). മുന്നിലുള്ള ജീവിതത്തിന്റെ
വെല്ലുവിളി നേരിടാൻ പുതിയ നയരേഖ വേണ്ടത്ര ഉൾക്കാഴ്​ച, പ്രാധാന്യം നൽകുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ്​ പ്രധാന ചോദ്യം.

സ്​കിൽ പഠിപ്പിക്കാനുള്ളതല്ല സ്​കൂൾ

ഒരു നയം നോക്കിക്കാണേണ്ടത്​, അതിന്റെ വിശദാംശങ്ങളിലാണ്​. നയത്തിൽ വ്യക്​തതയുണ്ടെന്നുപറയുന്നത്​ വലിയ കാര്യവുമല്ല, clarity is not a virtue. വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്ത്​, പലപ്പോഴും അവ്യക്​തതയും അൽപം അരാജകത്വവും ആവശ്യമുണ്ട്​. അവിടെ സ്വതന്ത്രചിന്തയാണ്​ വളർത്തേണ്ടത്​. ഗണിതത്തിലെ വ്യക്​തത സാമൂഹിക ശാസ്​ത്രത്തിലും മാനവിക വിഷയങ്ങളിലും സാധ്യമല്ല. 2+2=4 എന്നു പറയുന്നതും ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ സാമൂഹിക കാരണങ്ങൾ വിശദീകരിക്കുന്നതും ഭിന്നമാണ്​. മനഃപാഠമാക്കേണ്ട കാര്യങ്ങളുണ്ട്​, അന്വേഷണവും ചിന്തയും വേണ്ട കാര്യങ്ങളുമുണ്ട്​.

വിദ്യാഭ്യാസം, ഏകശിലാഘടനയുള്ള ഒന്നല്ല. പ്രാഥമിക, സെക്കൻററി, ടെർഷ്യറി ഘട്ടങ്ങൾക്ക്​ ഒരേതരം ലക്ഷ്യങ്ങളല്ല ഉള്ളത്​. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ സാങ്കേതികവും പ്രഫഷനലുമായ വിദ്യാഭ്യാസമുണ്ട്​, മാനവിക, സാമൂഹിക ശാസ്​ത്ര വിഷയങ്ങളുണ്ട്​, ബിഹേവിയറൽ സയൻസുണ്ട്​...​ ഇവയോടെല്ലാം​ സ്വീകരിക്കേണ്ടത്​ ഒരു നയമല്ല. പ്രൈമറി, സെക്കൻററി ഘട്ടങ്ങളിൽ, ‘ഫാദേഴ്​സ്​ കോളിങ്’​ ആണ്​ വരിക. സ്​കിൽ പഠിപ്പിക്കേണ്ട സ്​ഥലമല്ല അത്​, സ്​കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ​ സ്​കിൽ പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ, പാരമ്പര്യ തൊഴിലുകൾക്കായിരിക്കും പ്രാധാന്യം ലഭിക്കുക, അതിലായിരിക്കും കുട്ടികൾക്ക്​ താൽപര്യം. സ്​കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ പഠിക്കാനാണ്​ പഠിപ്പിക്കുന്നത്​. എങ്ങനെ പഠിക്കണം എന്നാണ്​ അധ്യാപകർ പഠിപ്പിക്കുന്നത്​. മുകളിലേക്ക്​ പോകുംതോറും അധ്യാപനത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കുറയുകയും വിഞ്​ജാനത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കൂടുകയും വേണം. നേരെ തിരിച്ചും സംഭവിക്കണം. സ്​കൂളിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നതെന്താണ്​- ഒന്ന്​, അവരുടെ ഗ്രഹ്യശക്​തി. രണ്ട്​, പഠിച്ചത്​ ഒാർമിക്കാനുള്ള കഴിവ്​. മൂന്ന്​, പഠിച്ച കാര്യങ്ങൾ പ്രത്യുൽപാദിപ്പിക്കാനുള്ള കഴിവ്​. നാല്​, പഠിച്ച കാര്യങ്ങൾ ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താനുള്ള കഴിവ്​. സ്​കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം വ്യത്യസ്​തമാണ്​, സ്​കിൽ ഉണ്ടാക്കലല്ല. പുതിയ നയത്തിൽ വിഭാവനം ചെയ്യുന്നത്​ അതുകൊണ്ടുതന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാവുന്നതാണ്​.
സ്​കൂൾ തലവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു പ്രധാന കാര്യം ഭാഷയാണ്​. അധ്യയന ഭാഷ ഇംഗ്ലീഷ്​ തന്നെയാകണം. ഇന്ത്യയിൽ ഇന്ന്​ 40 ശതമാനം പേരും ജനിച്ച സ്​ഥലത്തല്ല ജീവിക്കുന്നത്​. ഇന്ത്യക്കകത്തുമാത്രമല്ല, പുറത്തേക്കും പുതിയ തലമുറ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, സാങ്കേതിക വിദഗ്​ധരായും പ്രഫഷനലുകളായും മറ്റും. ധാരാളം ഭാഷകളുള്ള ഒരു രാജ്യമെന്ന നിലക്ക്​ ഒരു ബന്ധ ഭാഷ അനിവാര്യമാണ്​. ത്രിഭാഷാ പദ്ധതി പ്രായോഗികമല്ല. അതുകൊണ്ട്​ ഇംഗ്ലീഷ്​ അധ്യയനമാധ്യമമാകണം. ഹിന്ദിക്ക്​ ബന്ധ​ ഭാഷയാകാൻ കഴിയില്ല.

ക്രിയേറ്റീവ്​ ഡിസ്​​ട്രക്ഷൻ

ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തേക്കുവരാം. ഇവിടെ, ഓരോ മേഖലയുടെയും ലക്ഷ്യം വ്യത്യസ്​തമാണ്​. പ്രൊഫഷനൽ രംഗത്തും സാങ്കേതിക രംഗത്തും പുതിയ ടെക്​നിക്കും സമീപനങ്ങളുമാണ്​ വേണ്ടത്​. സാങ്കേതികവിദ്യ അതിദ്രുതം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്​. അതിനെ ഏതെങ്കിലും സ്​പെഷ്യലൈസേഷനിൽ തളയ്​ക്കാനാകില്ല. അത്ര വിപുലമായ പരീക്ഷണങ്ങളും ഗവേഷണങ്ങളും നടക്കുന്ന മേഖലയാണിത്​. സ്​പെഷ്യലൈസേഷൻ തന്നെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്​. ഇന്ന്​ ഒരാൾക്ക്​ രണ്ടോ മൂന്നോ തവണ ജോലി മാറേണ്ടിവരുന്നുണ്ട്​. പഴയ സാമ്പത്തിക പ്രവൃത്തികളും അപ്രത്യക്ഷമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അതായത്, ഒരു തരം ക്രിയേറ്റീവ്​ ഡിസ്​​ട്രക്ഷൻ. പലതും അപ്രത്യക്ഷമാകുക തന്നെ വേണം. പഴയ കാര്യങ്ങളെ വൈകാരികമായി നിലനിർത്തുന്നത്​ മുന്നോട്ടുപോകുന്ന സമൂഹത്തിന്​ അഭിലഷണീയമല്ല. പഴയ ചില പ്രവൃത്തികൾ അപ്രത്യക്ഷമാകു​മ്പോൾ, പുതിയ രംഗത്തേക്ക്​ വരാൻ ആളുകളെ പ്രോൽസാഹിപ്പിക്കുകയാണ്​ വേണ്ടത്​.

 സാങ്കേതിക മേഖലയിൽനിന്ന്​ ഭിന്നമാണ്​ ഹ്യുമാനിറ്റീസ്. അവിടെ വ്യക്​തികളുടെ ഹൃദയത്തിനാണ്​ ​പ്രാധാന്യം, എങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നു? ജീവിതത്തിലെ സംഭവവികാസങ്ങളോട്​ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുന്നു? അവിടെ തലച്ചോറല്ല ആവശ്യം, ഹൃദയമാണ്​. വൈകാരികമാണ്​ ഹ്യുമാനിറ്റീസ്​. ഈ വൈകാരികത അവഗണിക്കാനാകില്ല. അത്​ മനുഷ്യരെ, ജീവജാലങ്ങളെ യോജിപ്പിക്കുന്ന ഘടകമാണ്​. മറ്റുള്ളവരുടെ ദുഃഖത്തിൽ നാം പങ്കാളികളാകുന്നത്​ എന്തുകൊണ്ടാണ്​? നമ്മൾ അവരുടെ സഹജീവികളായതുകൊണ്ടാണ്​. അവരെക്കുറിച്ച്​ വേദനിക്കേണ്ടതുണ്ട്​. ഹ്യുമാനിറ്റീസിന്റെ, മാനവികതയുടെ കാര്യം ഹൃദയപരമാണ്​. അതില്ലെങ്കിൽ നമുക്ക്​ സാമൂഹിക യാഥാർഥ്യം നഷ്​ടമാകും. കാണാൻ കണ്ണുകൾ മാത്രം പോരാ, ഹൃദയം കൂടിവേണം. കണ്ണ്​ കാണാനുള്ളതല്ല, നോക്കാനുള്ളതാണ്​. കണ്ണില്ലാത്തവരും കാര്യങ്ങൾ കാണുന്നുണ്ടല്ലോ. കണ്ണുള്ള പലരും കാര്യങ്ങൾ കാണുന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ടാണ്​ കാര്യങ്ങൾ കാണാൻ ഹൃദയം കൂടി വേണം എന്നുപറയുന്നത്​. അത്​ മാനവികതക്കേ സൃഷ്​ടിക്കാൻ കഴിയൂ. 
ഉൽപാദനരംഗത്ത്​ അത്യന്താപേക്ഷിതമായത്​ സാങ്കേതികവും പ്രഫഷനലുമായ വിദ്യാഭ്യാസമാണെന്ന്​ പറയുമ്പോൾ തന്നെ ഒറിജിനൽ ചിന്ത സംഭവിക്കുന്നത്​ മാനവിക വിഷയങ്ങളിലാണെന്ന അഭിപ്രായമുയരുന്നത്​ ഇതുമൂലമാണ്​. Martha C. Nussbaum  എന്ന പ്രശസ്​ത ചിന്തക ഹ്യുമാനിറ്റീസിന്റെ കാര്യം എടുത്തുപറയുന്നത്​ അതുകൊണ്ടാണ്​. പ്രൊഫഫഷൻ എന്നത്​ പഠിക്കാൻ കഴിയുന്നതാണ്​​, ഹ്യുമാനിറ്റീസ്​ അങ്ങനെയല്ല, അത്​ എക്​സ്​പീരിയൻസ്​ ലേണിങ്ങാണ്​. യഥാർഥ ജീവിതം ജീവിച്ച്​ അതിൽനിന്നുകിട്ടുന്ന വൈകാരിക അനുഭവങ്ങളുടെ അടിസ്​ഥാനത്തിലാണ്​ അവിടെ സൃഷ്​ടികൾ നടക്കുന്നത്​. 
വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്​ മൊത്തത്തിൽ ഒരു ലക്ഷ്യം സാധ്യമല്ല. മനുഷ്യന്റെ ചിന്താപരമായ കഴിവുകൾക്ക്​ പരിധികളില്ല, വിജ്​ഞാനം സദാ വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അതേസമയം, ചില വിഭാഗങ്ങൾക്ക്​ വിജ്​ഞാനം ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയുന്നില്ല. 14, 15 മണിക്കൂർ കായികാധ്വാനം​ ചെ​യ്യേണ്ടിവരുന്ന വിഭാഗങ്ങൾക്ക്​ ചിന്തിക്കാൻ കഴിവില്ല. പഠിക്കാൻ മാനസികാവസ്​ഥ വേണം. ചിന്തിക്കാൻ മാനസികാവസ്​ഥ വേണം. നമ്മൾ ചെയ്​ത കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച്​ റിഫ്ലക്​റ്റ്​ ചെയ്യുമ്പോഴും ചെയ്യാൻ പോകുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച്​ സ്​പെകുലേറ്റ്​ ചെയ്യുമ്പോഴുമാണ്​ വിജ്​ഞാനമുണ്ടാകുന്നതെന്ന്​ ആഡം സ്​മിത്ത്​ പറയുന്നുണ്ട്​. ആ വിജ്​ഞാനമാണ്​ സാമൂഹിക- സാമ്പത്തിക വളർച്ചയുടെ അടിസ്​ഥാനം. ഈ
യൊരു പരിപ്രേഷ്യത്തിലായിരിക്കണം ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിലെ സ്വയംഭരണത്തെയും സ്വകാര്യവൽക്കരണത്തെയും സമീപിക്കാൻ.

യൂണിവേഴ്​സിറ്റി കമീഷൻ ഫോർ ഗ്രാൻറ്​സ്​

അഫിലിയേഷൻ അവസാനിപ്പിച്ച്​ കോളജുകൾക്ക്​ അക്കാദമിക സ്വയംഭരണാവകാശം നൽകണം, അതേസമയം, ജനറലും സാമ്പത്തികവുമായ കാര്യങ്ങളിൽ സ്​റ്റേറ്റ്​ ഇടപെടണം. കാരണം, അവിടെ സംവരണം പോലെ, സ്​ത്രീ പ്രാതിനിധ്യം പോലെ സാമൂഹികമായ കാര്യങ്ങളുണ്ട്​. അവ ഉറപ്പുവരുത്തണം. കോളജുകളെ സർവകലാശാലകളിൽ അഫിലിയേറ്റ്​ ചെയ്യുമ്പോൾ പലപ്പോഴും

സംഭവിക്കുന്ന അപകടം, കോളജുകൾക്ക്​ അക്കാദമിക രംഗത്ത്​ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്​ടമാകുകയാണ്​. വിദ്യാഭ്യാസവുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത പലരും ശക്​തമായി ഇടപെടും, ഇവ പവർ സ്​ട്രക്​ചറിന്റെ ഭാഗമായാണ്​ സംഭവിക്കുന്നത്​. അക്കാദമിക്കായ ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയല്ല. കോളജുകളിൽ പുതിയ രീതിയിലുള്ള ആശയങ്ങൾ, ചിന്തകൾ ഉണ്ടാകണം.  ‘നാക്’​ പോളിസി കമ്മിറ്റിയിൽ അംഗമായിരുന്ന സമയത്ത്​ ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു, ഈ മാനദണ്​ഡങ്ങൾ പോരാ, ഡൈവേഴ്​സിറ്റി ഒരു മാനദണ്ഡമായി എടുക്കണം. ഒരു സർവകലാശാലയിൽ എത്ര പെൺകുട്ടികളുണ്ട്​, സമൂഹത്തിലെ ദുർബല വിഭാഗങ്ങളിൽനിന്ന്​ എത്ര പേരുണ്ട്? സാമ്പത്തികമായി പിന്നാക്കം നിൽക്കുന്നവർക്കുന്നവർക്ക്​, വിവിധ ഭൂപ്രദേശങ്ങളിൽനിന്നുള്ളവർക്ക്​ കിട്ടുന്ന പ്രാതിനിധ്യം എത്രയാണ്​... ഇങ്ങനെ ഡൈവേഴ്​സിറ്റി മാനദണ്ഡമായി എടുക്കണമെന്ന്​ ആവർത്തിച്ചാവർത്തിച്ച്​ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. മാർക്ക്​ പ്രധാന കാര്യമല്ല. അധ്യാപകർ നൽകുന്ന മാർക്കുനോക്കിയല്ല പ്രഫഷനൽ രംഗത്ത്​ ഒരു വിദ്യാർഥി വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നത്​. അതിന്​ യോഗ്യത നേടേണ്ടത്​ ഉദ്യോഗാർഥികളുടെ കടമയാണ്​. അധ്യാപകൻ തൊഴിലുണ്ടാക്കാൻ പറ്റിയ കോഴ്​സ്​ പഠിപ്പിക്കേണ്ടവരല്ല. തൊഴിൽ ഒരു സമൂഹത്തിൽ ഉണ്ടാക്കുക എന്നത്​ ഭരണാധികാരികളുടെ ചുമതലയാണ്​. അധ്യാപകർ എന്തിനാണ്​ പഠിപ്പിക്കുന്നത്? ജീവിതത്തിലെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളെ എങ്ങനെ അഭിമുഖീകരിക്കാം എന്നാണ്​ പഠിപ്പിക്കുന്നത്​. 
യു.ജി.സി അംഗമായിരുന്നപ്പോഴും നാക്​ പോളിസി കമ്മിറ്റി അംഗമായിരുന്നപ്പോഴും ആവശ്യപ്പെട്ട പ്രധാന കാര്യം, വിദ്യാഭ്യാസ സംവിധാനത്തിൽനിന്ന്​ പരീക്ഷ ഒഴിവാക്കണം എന്നതാണ്​. പരീക്ഷ കുട്ടികളെ കുറ്റവാളികളാക്കുകയാണ്​ ചെയ്യുന്നത്​. ഇപ്പോൾ സംഭവിക്കുന്നത്​ എന്താണ്​? പരാജയത്തെ ഭയപ്പെടുന്ന കുട്ടികളെ സൃഷ്​ടിക്കുന്നു. പരാജയം ഒരു കുറ്റമായി കാണുന്നു. തോറ്റവർ ക്രിമിനലുകളാക്കപ്പെടുന്നു. പരാജയത്തെ ഭയപ്പെടുന്ന ആർക്കും മുന്നോട്ടുപോകാനാകില്ല. ഇവിടെ, അധ്യാപകർ അവരുടെ പങ്ക്​ പുനർനിർവചിക്കേണ്ടതുണ്ട്​. പഠിപ്പിക്കൽ എന്നാൽ പരിശീലനമാണ്​.

ചിന്തിക്കാനുള്ള ശേഷി ഉണ്ടാക്കി​ക്കൊടുക്കലാണ്​ യഥാർഥ അധ്യാപകന്റെ കഴിവ്. ഞാനൊക്കെ പഠിച്ചിരുന്നപ്പോൾ, കെ.എൻ. രാജിന്റെ ഒരു ക്ലാസ്​ അറ്റൻറ്​ ചെയ്​താൽ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസത്തേക്ക്​ വർക്ക്​ ചെയ്യാനുള്ള ആശയങ്ങൾ കിട്ടുമായിരുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസത്തെ കാണേണ്ടത്​ സ്വതന്ത്രമായ രംഗമായാണ്​, അതിന്​ സ്വയംഭരണം ആവശ്യമാണ്​. ഇപ്പോൾ സംഭവിക്കുന്നത്​, അധ്യാപകരെയും വിദ്യാർഥികളെയും സംശയാലുക്കളായി കാണുന്നു എന്നതാണ്​. 
മറ്റൊന്ന്​, പരീക്ഷ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഭാഗമാകരുത്​. വിദ്യാർഥികളെ നന്നായി പഠിപ്പിക്കാനാണ്​ സർവകലാശാലകൾക്ക്​ അക്കാദമികമായ സ്വയംഭരണം

നൽകേണ്ടത്​. മൽസരാധിഷ്​ഠിത സാമൂഹിക- സാമ്പത്തിക ക്രമത്തിലാണ്​ നാം ജീവിക്കുന്നത്​. വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തും അവർ മൽസരിക്കട്ടെ. അവർ നല്ല കോളജുകൾ തെരഞ്ഞെടുക്ക​ട്ടെ. 
സർവകലാശാലകളിൽ മൂന്നുതരം ഭരണമാണുള്ളത്​- ജനറൽ, ഫിനാൻഷ്യൽ, അക്കാദമിക്​. അക്കാദമിക്​ കാര്യങ്ങളിൽ രാഷ്​ട്രീയക്കാരും അധികാരികളും ഇടപെടാൻ പാടില്ല. യു.ജി.സിയിൽ സംഭവിക്കുന്നത്​ എന്താണ്​? അത്​ ഗ്രാൻറ്​ അ​​േലാട്ട്​ ചെയ്യുന്ന ബോഡിയായി മാറി- യൂണിവേഴ്​സിറ്റി കമീഷൻ ഫോർ ഗ്രാൻറ്​സ്​ ആയി. അക്കാദമിക്​ ആയ ദി​ശാബോധം നൽകാൻ യൂണിവേഴ്​സിറ്റികൾക്ക്​ കഴിയുന്നില്ല. അത്​ അഫിലിയേഷന്റെ പ്രശ്​നമാണ്​. അഫിലിയേഷൻ നിർത്തണം എന്നത്​ ഞങ്ങളിൽപലരും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യമാണ്​. അത്​ നിർത്തു​മ്പോൾ സർവകലാശാലകൾ മുൻനിരയിൽ നിൽക്കുന്ന സ്​ഥാപനങ്ങളായി മാറണം. പുതിയ ഗവേഷണങ്ങൾ, അധ്യാപന രീതികൾ, അധ്യായന രീതികൾ എല്ലാം വേണം. ഇതിന്​ വിദ്യാർഥി രാഷ്​ട്രീയവുമായും ബന്ധമുണ്ട്​. വിദ്യാർഥി രാഷ്​ട്രീയം​ പരീക്ഷിക്കേണ്ട സ്​ഥലമല്ല കാമ്പസ്​.  രാഷ്​ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ ഭാഗമാകരുത്​ കാമ്പസ്​. കാമ്പസുകളിൽ നട​ക്കേണ്ടത്​ എന്താണ്​? സിദ്ധാന്തങ്ങളും ചരിത്രവും സമകാലിക വിഷയങ്ങളും അനലൈസ്​ ചെയ്​ത്​ വിമർശനാത്​കമായി അവതരിപ്പിച്ച്​ ചർച്ചയും സംവാദങ്ങളും ഉണ്ടാകണം. കാമ്പസിലുണ്ടാകേണ്ടത്​. വിജ്​ഞാന രാഷ്​ട്രീയമാണ്​. ഈ വിജ്​ഞാന രാഷ്​ട്രീയം മുഖ്യധാരാ രാഷ്​ട്രീയത്തെ ഗൈഡ്​ ചെയ്യേണ്ട, സ്വാധീനിക്കേണ്ട ഒന്നായിരിക്കണം. എന്നാൽ, സംഭവിക്കുന്നത്​ എന്താണ്​? കാമ്പസിൽ മത, സാമുദായിക, രാഷ്​ട്രീയ കമ്യൂണിറ്റികളുണ്ടാക്കുന്നു. അത്​ അപകടം പിടിച്ച കാര്യമാണ്​. കഷ്​ടപ്പെട്ടു പഠിക്കുന്നവരാണ്​ ഇതിലേക്ക്​ നിർബന്ധിക്കപ്പെടുന്നതും ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നതും. അതുകൊണ്​ ഇതൊരു സാമൂഹിക നഷ്​ടം കൂടിയാണ്​. ഒരു സമൂഹത്തിൽനിന്ന്​ അത്തരത്തിലൊരു വ്യക്​തിയെയാണ്​ നഷ്​ടമാകുന്നത്​.

ഉത്തരേന്ത്യയിലെ കോളജുകൾ  മോശമല്ല

അഫിലിയേഷൻ അവസാനിപ്പിച്ചാൽ, ​കേരളത്തിനുപുറത്തെ കോളജുകളുടെ നിലനിൽപ്പ്​​ അപകടത്തിലാകും എന്നൊരു വാദമുയരുന്നുണ്ട്​. എന്നാൽ, സ്വയംഭരണം വന്നാൽ നിലനിൽക്കാൻ കഴിയുന്ന അവസ്​ഥയിലുള്ളവയാണ്​ ആ കോളജുകൾ എന്നതാണ്​ യാഥാർഥ്യം. തമിഴ്​നാട്ടിലടക്കം പല സംസ്​ഥാനങ്ങളിലും സ്വയംഭരണമുള്ള കോളജുകളുടെ എക്​സിക്യൂട്ടീവ്​ കമ്മിറ്റിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ എനിക്ക്​ അവസരം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്​. അവിടെ അവർ അക്കാദമിക്​ രംഗത്ത്​ മൽസരാധിഷ്​ഠിതമായി വലിയ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നുണ്ട്​. 
ഉത്തരേന്ത്യയിലെ കോളജുകൾ  മോശമാണെന്ന്​ നമ്മൾ ധരിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നത്​ സ്​ഥിതിവിവരക്കണത്തിന്റെ അടിസ്​ഥാനത്തിലല്ല. അവർ പലരും വ്യത്യസ്​തരാണ്​. ടാറ്റ ഇൻസ്​റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ ഡൈവേഴ്​സിറ്റി കർശനമായി നടപ്പാക്കുന്നുണ്ട്​. വിവിധ വിഭാഗങ്ങളിൽനിന്നുള്ള വിദ്യാർഥികൾക്കും അധ്യാപകർക്കും അവിടെ സെലക്ഷനിൽ ആനുകൂല്യമുണ്ട്​. ഉത്തരന്ത്യേയിലെ പലയിടത്തും അത്​

നടക്കുന്നുണ്ട്​. നടക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ അവിടെ രാഷ്​ട്രീയം ഇടപെടണം. ഭരണാധികാരികൾ അവരോട്​ പറയണം, സാമൂഹിക നിയന്ത്രണത്തിന്​ വിധേയരാകണം. നിങ്ങൾ ലാഭമുണ്ടാക്കിക്കൊള്ളൂ, പക്ഷെ, സാമൂഹിക നിയന്ത്രണങ്ങൾക്ക്​ വിധേയമാകണം. സാമൂഹിക നിയന്ത്രണമുള്ള സ്വകാര്യമേഖല വരുന്നതിൽ വലിയ ദോഷമില്ല. കേരളത്തിനുമാത്രമായി വലിയ പ്ര​ത്യേകതകളില്ല. 
സ്വയംഭരണം നൽകുന്നു എന്നാൽ, അവർക്ക്​ ഉത്തരവാദിത്തവും അവബോധവും ഉണ്ടാക്കുകയാണ്​ ചെയ്യുന്നത്​. സ്വതന്ത്രമായ അന്തരീക്ഷത്തിലാണ്​ ഇത്തരമൊരു അവബോധം വളരൂ. സ്വതന്ത്രചിന്ത വളരണമെങ്കിൽ സ്വാതന്ത്ര്യം വേണം, അധ്യാപകർക്കും വിദ്യാർഥികൾക്കും. ഇപ്പോൾ, റഗുലേറ്റ്​ ചെയ്യാനാണ്​ ഭരണകൂടം ശ്രമിക്കുന്നത്​. യു.ജി.സി വിദ്യാർഥികളുടെ എല്ലാ വിവരങ്ങളും ശേഖരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. അവർ എവിടെനിന്ന്​ വരുന്നു, എന്തിനെക്കുറിച്ച്​ ഗവേഷണം ചെയ്യുന്നു. ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ യു.ജി.സി അന്വേഷിക്കാൻ പാടില്ലാത്തതാണ്​. അത്​ ഗവേഷകന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്​. അതിൽ ഒരു ഏജൻസിയും ഭരണകൂടവും കൈകടത്താൻ പാടില്ല.  എം.ഫിൽ അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്​ അപകടകരമാണ്​. എം.ഫില്ലിൽ റിസർച്ച്​ മെത്തഡോളജിയാണ്​ പഠിപ്പിക്കുന്നത്​. ഇത്​ പഠിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ അവർക്ക്​ ഗവേഷണം എളുപ്പമാണ്​. ഗൈഡില്ലാതെ തന്നെ പി.എച്ച്​.ഡി ചെയ്യാൻ അവർക്കുകഴിയും. 
അക്കാദമികേതര പരിഗണന വച്ച്​ ചെയ്യുന്നതെല്ലാം  എതിർക്ക​പ്പെടണം​. അതേസമയം, ഇപ്പോൾ നിർദേശിക്കപ്പെട്ട പോലെ ഒരു അംബ്രല ഏജൻസി വന്നാൽ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടാകില്ല. വിജ്​ഞാനത്തിന്റെ വളർച്ചയെ അത്​ തടഞ്ഞുനിർത്തും. സർവകലാശാലാ നിയമനങ്ങൾക്ക്​ ഒരു അഖി​​േലന്ത്യ ഹയർ എഡ്യുക്കേഷൻ സർവീസ്​ വേണം. കേരളത്തിൽമുമ്പ്​ ഡോ. പ്രഭാത്​ പട്​നായിക്ക്​ ചെയർമാനായി രൂപീകരിച്ച  കമീഷൻ ഫോർ റീ സ്​ട്രക്​ചർ ഹയർ എഡ്യുക്കേഷ​ന്റെ ശുപാർശകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ഇത്​.

അക്കാദമിക ഗവേഷകർക്ക്​ എന്തെങ്കിലും പറയേണ്ടതുണ്ട്​

ഗവേഷണത്തിന്​​ കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം നൽകണം. തിയറി ബിൽഡിംഗ്​ ആകണം. നമ്മൾ നടത്തുന്ന പഠനങ്ങളിൽനിന്ന്​ സാമാന്യവൽക്കരണവും തത്വശാസ്​ത്ര പഠനങ്ങളും ഉണ്ടാകണം. എന്നാൽ, പഠനങ്ങളെ നമ്മൾ ​ പ്രയോഗരംഗത്ത്​ ഒതുക്കിനിർത്തുകയാണ്​. ഇക്കണോ മെത്തഡോളജി പോലുള്ള രീതികൾ ഉപയോഗിച്ച്​ ഗവേഷണങ്ങളിൽനിന്നും പഠനങ്ങളിൽനിന്നും സാമാന്യവൽക്കരണം ഉണ്ടാക്കണം. സ്​ഥലകാലസീമകളെ ലംഘിച്ച്​ ഉയർന്നുപോകുന്നവർക്കേ വിജ്​ഞാനമുണ്ടാക്കാൻ  കഴിയൂ. വിജ്​ഞാനം സാമാന്യവൽക്കരിക്കണമെങ്കിൽ അതിന്​ ശ്രമം നടത്തണം. നിലവിലെ ശാസ്​ത്രം എപ്പോഴും വ്യവസ്​ഥിതിയെ ശാശ്വതവൽക്കരിക്കുന്നതാണ്​. അതിനെ എതിർക്കണമെങ്കിൽ ഒരു പ്രതി വിജ്​ഞാനശാസ്​ത്രം (Counter Epistemology) ഉണ്ടാക്കാൻ കഴിയണം. അത്​ ശ്രമകരമായ കാര്യമാണ്​. എങ്കിലും അതിനുള്ള ശ്രമമാണ്​ വേണ്ടത്​. ഗവേഷണം, നിലവിലെ വ്യവസ്​ഥിതിയെ ശക്​തിപ്പെടുത്താനുള്ളതാണ്​​, വ്യവസ്​ഥിതിയെ മാറ്റുന്നതരത്തിൽ ഗവേഷണത്തെ മാറ്റിത്തീർക്കൽ ശ്രമകരമാണ്​. അതാണ്​ മാർക്​സും അംബേദ്​കറും ചെയ്​തത്​. മാർക്​സ്​ പറഞ്ഞത്​ എന്താണ്​? തത്വജ്​ഞാനികൾ ലോകത്തെ വ്യഖ്യാനിക്കുകയേ ചെയ്​തിട്ടുള്ളൂ, ആവശ്യമായത്​ മാറ്റിയെടുക്കലാണ്​. ലോകത്തെ മാറ്റിയെടുക്കലായിരുന്നു മാർക്​സിന്റെ ലക്ഷ്യം. ജീവിതകാലം മുഴുവനും വായിച്ചും എഴുതിയും ചിന്തിച്ചും കഴിഞ്ഞത്​ അതിനാണ്​. അംബേദ്​കറാകട്ടെ, ഇവിടുത്തെ അധഃകൃതരുടെ ചരിത്രവും സാമൂഹിക- സാമ്പത്തിക അവസ്​ഥകളും ചരിത്രപരമായി മനസ്സിലാക്കി അതിവിപുലമായ കാൻവാസിലാണ്​ ദർശനം ചെയ്​തത്​. ഇരുവർക്കും എന്തോ പറയാനുണ്ടായിരുന്നു, ഇ​പ്പോഴത്തെ അക്കാദമിക ഗവേഷകർക്ക്​ എന്തെങ്കിലും പറയേണ്ടതുണ്ട്​. അവർക്ക്​ പറയാനുള്ളത്​ പരിമിതമായിപ്പോകുന്നത്​ അതുകൊണ്ടാണ്​.

വരേണ്യത ഒരു സാമൂഹിക പ്രശ്​നമാണ്​, വിദ്യാഭ്യാസ പ്രശ്​നമല്ല

സ്വയംഭരണവും സ്വകാര്യവൽക്കരണവും വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്തെ വരേണ്യമാക്കുമെന്ന വിമർശനമുയരുന്നുണ്ട്​. ഒരു കാര്യം ഓർക്കണം, ഉയർന്ന വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്​ വരേണ്യതയുടെ ഒരു തലമുണ്ട്​. അത്​ നിഷേധിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല. സാധാരണക്കാരും രാഷ്​ടീയക്കാരും എതിർക്കുമെങ്കിലും, അത്​ അഭികാമ്യമല്ല എന്നു തോന്നാമെങ്കിലും ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്​ ഒരു വരേണ്യസ്വഭാവമുണ്ട്​​. അത്​ എല്ലാവർക്കും, എല്ലാം ചെയ്യുന്ന പോലെ ചെയ്യാവുന്ന ഒന്നല്ല. ഇത്​ പുതിയ വിമർശനവുമല്ല. ആനുഷംഗികമായി ഒരു കാര്യം പറയാം. ദാരിദ്ര്യം സൃഷ്​ടിച്ചത്​ മുതലാളിത്തമല്ല. ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിലെന്തായിരുന്നു അവസ്​ഥ? മുമ്പ്​ അടിമ വ്യവസ്​ഥയിലോ? സാമൂഹിക- സാമ്പത്തിക അന്തരം ഒരു  തുടർച്ചയാണ്​. ഫ്യൂഡൽ വ്യവസഥയിൽ ആരാണോ അടിമകളായിരുന്നത്​ അവർ തന്നെയാണ്​ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്​ഥയിലും അടിമകളായിരിക്കുന്നത്​. ഈ വിമർശനം​ പുതിയ കാര്യമല്ല. അതൊരു വിദ്യാഭ്യാസ പ്രശ്​നമല്ല, സാമൂഹിക പ്രശ്​നമാണ്​. 
ഇവിടെ അക്കാദമികമായി പരിഗണിക്കേണ്ടത്​​ എന്താണ്​? വിദ്യാഭ്യാസം എല്ലാവർക്കും പ്രാപ്യമായിരിക്കണം. അത്​ എല്ലാവരെയും ഉൾ​​​ക്കൊള്ളുന്നതായിരിക്കണം. പാവപ്പെട്ട​വരെ ഒഴിവാക്കരുത്​. ഇവ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളേയല്ല. പാവപ്പെട്ടവർക്ക്​ ഗുണം ചെയ്യുന്നില്ല എന്നതുകൊണ്ട്​​ അത്യന്താധുനിക സാങ്കേതിക വിദ്യ വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത്​ ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല. മൊബൈൽ ഫോണും ടി.വിയുമില്ലാത്തതുകൊണ്ട്​ ഒാൺലൈൻ വിദ്യാഭ്യാസം അസാധ്യമാകുന്നു എന്നത്​ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രശ്​നമല്ല. അത്​ നൽകേണ്ടത്

ഭരണാധികാരികളാണ്​. പാവപ്പെട്ടവർക്ക്​ അത്​ ലഭ്യമല്ല എന്നതിന്റെ പേരിൽ ആധുനിക സാങ്കേതിക വിദ്യ വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്ത്​ പ്ര​യോഗിക്കാൻ പാടില്ല എന്ന വാദം ശരിയല്ല. ഇത്​ രണ്ടും രണ്ടായി കൈകാര്യം ചെയ്യണം. ഭരണാധികാരികളാണിവിടെ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ, വിദ്യാഭ്യാസ നയം രൂപീകരിക്കുന്നവരോ വിദ്യാഭ്യാസ വിചക്ഷണന്മാരോ അല്ല. 

തങ്ങൾക്ക്​ ഇത്​ പ്രാപ്യമല്ല എന്ന്​ പാവങ്ങളാണ്​ പറയുന്നത്​ എങ്കിൽ നമുക്ക്​ മനസ്സിലാക്കാം. രാഷ്​ട്രീയനേതാക്കളും മുൻ ഭരണാധികാരികളുമാണ്​ ഇത്​ പറയുന്നത്​. അപ്പോൾ അവരോട്​ ഒരു പ്രധാന ചോദ്യം ചോദിക്കേണ്ടിവരുന്നു: അവസരം കിട്ടിയിട്ടും അവർ എന്തുകൊണ്ട്​ ദരിദ്രർ ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹം സൃഷ്​ടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല? ഇക്കാലമത്രയും ഭരിച്ചിട്ടും സാർവത്രിക സ്വത്തവകാശനിയമം എന്തുകൊണ്ട്​ കൊണ്ടുവന്നില്ല? എല്ലാവർക്കും വരുമാനമുണ്ടാകുന്ന ഒരു സാമ്പത്തിക പരിപാടി അവതരിപ്പിച്ചില്ല? ഇന്ത്യയിൽ പുനർവിതരണം ചെയ്യാനുള്ള സമ്പത്തുണ്ട്​. ഭരണഘടനക്കകത്തുനിന്നുകൊണ്ടുതന്നെ ചെയ്യാവുന്ന കാര്യങ്ങളാണിവ. ഒരു കുടുംബത്തിന്​ രണ്ടു മുറിയുള്ള, ബാത്ത്​ അറ്റാച്ച്​ഡ് സൗകര്യവും അടുക്കളയുമുള്ള വീട്​ കൊടുക്കുക എന്നത്​ വലിയ ചെലവുള്ള കാര്യങ്ങളല്ല, ഇത്ര സമ്പന്നമായ രാജ്യത്ത്​. ആളുകളെ പാവങ്ങളായി നിലനിർത്തുന്നത്​ രാഷ്​ട്രീയക്കാരുടെ ആവശ്യമാണ്​. യഥാർഥത്തിൽ ഇതൊരു വിരോധാഭാസമാണ്​. ദരിദ്രർ ഉണ്ടാകണ്ടേത്​ രാഷ്​ട്രീയക്കാരുടെ ആവശ്യമാണ്​. അവരുടെ പേരിൽ ഇവർക്ക്​ മൊബിലൈസേഷൻ നടത്താം, തെരഞ്ഞെടുപ്പ്​ ജയിക്കാം, പക്ഷെ, ബിസിനസുകാരും ഉൽപാദകരും ദാരിദ്ര്യത്തിന്​ എതിരാണ്​. അവരെ സംബന്ധിച്ച്​ ജനങ്ങളുടെ കൈയിൽ ക്രയശേഷി വേണം. എങ്കിലേ ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ വിറ്റഴിക്കാൻ പറ്റു.  വലിയൊരു വിരോധാഭാസമാണിത്​- ഉൽപദാകരെയും ബിസിനസുകാരെയും സംബന്ധിച്ച്​ ജനങ്ങൾ പാവപ്പെട്ടവരായിരിക്കരുത്​, രാഷ്​ട്രീയക്കാർക്ക്​ ജനം ദരിദ്രരായി തുടരുകയും വേണം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, രാഷ്​ട്രീയക്കാർ പാവങ്ങൾക്കുവേണ്ടി സംസാരിക്കുന്നത്​ അയഥാർഥമായ കാര്യമാണ്​. ഏതുരംഗവും പാവപ്പെട്ടവക്ക്​ പ്രാപ്യമാകണമെങ്കിൽ, പാവപ്പെട്ടവരില്ലാത്ത ഒരു സാമൂഹിക അവസ്​ഥ സൃഷ്​ടിക്കണം. അത്​ ചെയ്യേണ്ടത്​ ഭരണാധികാരികളാണ്​. എന്നാൽ, ഇത്തരം ആവശ്യങ്ങൾ ​ഉന്നയിക്കുന്നവരെ സ്​റ്റേറ്റിന്റെ പവർ ഉപയോഗിച്ച്​ നിശ്ശബ്​ദരാക്കുകയാണ്​. 
വരേണ്യത എന്ന പ്രശ്​നം രാഷ്​​ട്രീയക്കാരുടെ ആരോപണമാണ്​. എന്നാൽ, അവർ തന്നെയാണ്​ ഇവിടെ പാവപ്പെട്ടവരെയും സമ്പന്നരെയും സൃഷ്​ടിച്ചത്​. പാവപ്പെട്ടവർക്ക്​ മറ്റ്​ സാമ്പത്തിക രംഗങ്ങളിലേക്ക്​ പോകാൻ കഴിയണം. തൊഴിലുറപ്പുമാത്രം പോരാ. ഭരണത്തിലിരുന്നവർക്ക്​ ഇതിന്​ കഴിയുമായിരുന്നു. അവർ  തടിച്ചുകൊഴുത്തപ്പോൾ എന്തുകൊണ്ട്​ ഇങ്ങനെയൊരു വിഭാഗത്തെക്കുറിച്ച്​ ആലോചിച്ചില്ല. അവരെ സഹായിക്കേണ്ടത്​ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമല്ല. ക്ലാസ്​ വരേണ്യത തെറ്റാണ്,​ അത്​ തടയണം, അതേസമയം, അത്​ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന്റെ കടമയല്ല. തടയണ്ടേത്​ ഭരണാധികാരികളാണ്​. 

ഓപ്പിയം കൊടുത്ത്​ നിങ്ങളവരെ നിശ്ശബ്ദരാക്കുകയാണ്​

സാമ്പത്തികമായും സാമൂഹികമായും പിന്നാക്കം നിൽക്കുന്നവർക്ക്​ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിൽ അവസരം നിഷേധിക്കപ്പെടുകയല്ല, അവസരം ഇല്ലാതാകുകയാണ്​ ചെയ്യുക. അതിന്​ എന്താണ്​ പരിഹാരം? സ്വകാര്യമേഖലയെ മാറ്റിനിർത്തി ഇന്ന്​ സാമ്പത്തികക്രമം സാധ്യമല്ല. അത്​ എല്ലാവരും അംഗീകരിക്കുന്നു. ഇന്ന്​ ഭരണരംഗത്തുപോലും  ഉപദേഷ്​ടാക്കളും വിദഗ്​ധരുമായി അവരുണ്ടല്ലോ. നമ്മുടേതുപോലുള്ള, അസമത്വങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിൽവേണ്ടത്​ എന്താണ്​? ഇത്തരം മേഖലകളിൽ സാമൂഹിക

നിയന്ത്രണം കൊണ്ടുവരണം. ഒരു സ്വകാര്യ സ്​ഥാപനത്തിനോട്​ പറയണം, ഇത്ര കുട്ടികളെ നിങ്ങൾ ദു​ർബല വിഭാഗങ്ങളിൽനിന്ന്​ എടുക്കണം, അവരിൽനിന്ന്​ ഫീസ്​ ഈടാക്കരുത്​, ഇത്ര പെൺകുട്ടികൾ വേണം...അത്തരം ഭരണപരമായ നിബന്ധന വച്ചുകൊണ്ടേ അവർക്ക്​ ലൈസൻസ്​ കൊടുക്കാവൂ. അത്​ ഭരണത്തിലിരിക്കുന്നവരുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്​. ഇവിടെ ഭരണകൂടം രണ്ടുതരത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്​. ഒന്ന്​, പാവപ്പെട്ടവർ ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹം അവർ സൃഷ്​ടിക്കണം. രണ്ട്​, സ്വകാര്യമേഖലയിൽ അവശ്യം വേണ്ട സാമൂഹിക നിയന്ത്രണം കൊണ്ടുവരണം. വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്തുമാത്രമല്ല, സാമൂഹിക നിയന്ത്രണത്തിനു വിധേയമായ കോർപറേറ്റ്​ സെക്​ടറാണ്​ ആവശ്യം.
എന്നാൽ, സാമൂഹിക നിയന്ത്രണം ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ എത്ര സാധ്യമാണ്​? ഭരണഘടനാപരമായ അവകാശവും ഭരണപരവും നിയമപരവുമായ പിന്തുണയും ഉള്ളതുകൊണ്ട്​ ഇത്​ സാധ്യമാണ്​. എന്നാൽ, ഭരണത്തിലിരിക്കുന്നവരും പ്രബല സാമ്പത്തിക ശക്​തികളും ഒരേ വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്നവരാണ്​, ഭരിക്കുന്നവരുടെ താൽപര്യം കോർപറേറ്റ്​ താൽപര്യങ്ങൾക്ക്​ അനുകൂലമാണ്​. അവർ ഒരേ സാമൂഹിക വിഭാഗത്തിൽ, ക്ലാസിൽ പെട്ടവരാണ്​, അതാണ്​ പ്രശ്​നം. ഭരണകൂടത്തെ നമുക്ക്​ ഇത്തരം താൽപര്യങ്ങളിൽനിന്ന്​  മാറ്റിനിർത്താൻ സാധ്യമല്ല. 

കോർപറേറ്റുകൾക്ക്​ സ്വാധീനിക്കാൻ കഴിയുന്ന നിലവിലെ വ്യവസ്​ഥയിൽ, ഏതു നയവും അവർക്ക്​ അനുകൂലമായാണ്​ നടപ്പാക്കപ്പെടുക. അവർക്ക്​ സ്വാധീനിക്കാനും നിർണയിക്കാനും നിശ്​ചയിക്കാനും സാധിക്കും. ഇത്​ പുതിയ കാര്യമല്ല. ആത്യന്തികമായി ഇതൊരു രാഷ്​ട്രീയ പ്രശ്​നമാണ്​. അവരിൽനിന്ന്​ അധികാരം പിടിച്ചെടുക്കണം. അതാണ്​ പറഞ്ഞത്​, പുതിയ സംവിധാനത്തിനേ പുതിയ വ്യവസ്​ഥിതിയുണ്ടാക്കാൻ കഴിയൂ. നമ്മൾ ഇവരെ തന്നെയാണ്​ മാറി മാറി അധികാരത്തിലിരുത്തുന്നത്​. 
മർദ്ദിത വിഭാഗങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച്​ വ്യവസ്​ഥിതി മാറണം. അതിന്​ ഘടനാപരമായ മാറ്റം വേണം. അതിനുള്ള ആളുകൾ വരുന്നുണ്ടോ  എന്നതാണ്​ പ്രസക്​തമായ ചോദ്യം. ഈ ഘടനാപരമായ മാറ്റം ഭരണകൂടത്തിലൂടെ സാധ്യമല്ല. ഭരണകൂടം എപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്ന ക്രമത്തെ ശക്​തിപ്പെടുത്താനുള്ളതാണ്​. അവർ സമ്പന്നരെയും ശക്​തരെയും സംരക്ഷിക്കുന്നു. പാവപ്പെട്ടവരെ അത്​ ഒരിക്കലും സംരക്ഷിക്കുകയില്ല. പാവപ്പെട്ടവർക്ക്​ ഭരണാധികാരികൾ കൊടുക്കുന്നത്​ ഒരു ഓപ്പിയം ആണ്​. വെൽഫെയർ എന്ന ഓപ്പിയം. എന്നിട്ട്​ അവരെ നിശ്ശബ്​ദരാക്കി നിർത്തുന്നു. അതുകൊണ്ടുന്നെ, പലപ്പോഴും ദുർബലവിഭാഗങ്ങളിലുള്ളവർ ശ്രമിക്കുന്നത്​, വിദ്യാഭ്യാസയോഗ്യതയും കഴിവും നേടിയശേഷം അതിൽ ചില സ്​ഥാനമാനങ്ങൾ ലഭിക്കാനാണ്​. അതിലൂടെ സമൂലമായ, ഘടനാപരമായ മാറ്റം സാധ്യമല്ല.

രക്ഷിക്കണം, വിദ്യാഭ്യാസത്തെ

സമ്പത്ത്​ നിയന്ത്രിക്കുന്നവരുടെ കൈയിൽനിന്ന്​ വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയെ രക്ഷപ്പെടുത്തുക എന്നത്​ വിപുലമായ ഒരു കാര്യമാണ്​. അത്​, ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിലൂടെ സാധ്യമായെന്നുവരില്ല. നമ്മുടെ പല മാറ്റങ്ങളും ഭരണഘടനക്ക്​ അകത്താകാം, ഭരണക്രമത്തിന്​ അകത്താകാം, നിയമവ്യവസ്​ഥക്ക്​ അകത്താകാം. പക്ഷെ, സാമൂഹികമായ മാറ്റം ഈ മൂന്ന്​ വ്യവസ്​ഥകൾക്കും അകത്തുനിന്നുകൊണ്ട്​ സാധ്യമല്ല. ഇത്​ സമൂഹത്തിലെ ദുർബരായവർ, അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്നവർ മനസ്സിലാക്കിയേ തീരൂ. ശരിയായ രാഷ്​ട്രീയം അധികാരം പിടിച്ചെടുക്കലല്ല, അധികാരത്തെ ചോദ്യംചെയ്യലാണ്​. വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയെ നിയന്ത്രിക്കാനുള്ള വഴികാട്ടിയാകേണ്ടതാണ്​ ഓരോ
നയവും. അല്ലാതെ അതിനെ സ്വതന്ത്രമായി ഗൈഡ്​ ചെയ്യാനുള്ളതല്ല. പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിൽ പല ഗ്യാപുകളുമുണ്ട്​. പല കാര്യങ്ങളും വികലമാണ്​. ഇവയെല്ലാം വിശദമായ വിശകലനങ്ങൾക്ക്​ വിധേയമാകണം. അല്ലെങ്കിൽ സ്​ഥിതി കൂടുതൽ രൂക്ഷമാകും.