ജയിലിലെ ഒരു സായന്തനം

നക്ഷത്രപ്പടവുകളിലൂടെ രാത്രി സായന്തനത്തിന്റെ
വളഞ്ഞ കോവണിയിറങ്ങുന്നു
ആരോ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചെന്നതുപോലെ
ഒരു കുളിർകാറ്റ് തൊട്ടുരുമ്മി കടന്നുപോകുന്നു.
മുറ്റത്തു ചേർത്തുപിടിച്ച അഭയാർത്ഥികളെന്ന പോൽ മരങ്ങൾ
ആകാശത്തു തിരിച്ചുവരവിന്റെ ഭൂപടങ്ങൾക്ക്
ചിത്രത്തുന്നലുകൾ നടത്തുന്നു.
മേൽക്കൂരയിലോ,
ചന്ദ്രൻ - സ്‌നേഹപൂർവ്വം, ഉദാരമായി -
നക്ഷത്രങ്ങളെ പ്രകാശധൂളികളാക്കി മാറ്റുന്നു.

ഓരോരോ മൂലയിൽനിന്നും
കരിംപച്ച നിഴലുകളുടെ തരംഗങ്ങൾ
എനിക്കുനേരെ വരുന്നുണ്ട്.

ഏതുനിമിഷവും അവ എന്നെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തിയേക്കാം,
പ്രണയിനിയുമായുള്ള വിരഹത്തിന്റെ
ഓരോ സ്മരണയും ഉണർത്തുന്ന
നോവിന്റെ തിരമാലകൾ പോലെ

ഈ ചിന്ത എന്നെ സമാശ്വസിപ്പിക്കുന്നു:

വിളക്കുകൾ തകർക്കൂ എന്ന് സ്വേച്​ഛാധിപതികൾ ആക്രോശിച്ചാലും
പ്രണയികൾ സംഗമിക്കുന്ന അറകളിൽ
നിലാവിനെ ഊതി കെടുത്താനാവില്ല,
അതിനാൽ ഇന്നോ, നാളെയോ
സ്വേച്​ഛാധിപത്യം വിലപ്പോവില്ല,
വിഷമോ, പീഡനങ്ങളോ എന്നിൽ കയ്പ് നിറക്കില്ല,
ജയിലിലെ ഒരു സായന്തനം പോലും
​ഇത്രമേൽ വിചിത്രമായി മധുരിക്കുമെങ്കിൽ,
ഒരു നിമിഷം മാത്രം ഈ ലോകത്ത് എവിടെയെങ്കിലും.

പറയുക, നിങ്ങളുടെ ചുണ്ടുകൾ സ്വതന്ത്രമാണ്.
പറയുക, ഇത് നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം നാവാണ്.
പറയുക, നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം ശരീരമാണിത്.
പറയുക, നിങ്ങളുടെ ജീവിതം ഇപ്പോഴും നിങ്ങളുടേതാണ്.

കാണുക, കൊല്ലന്റെ ആലയിൽ എങ്ങനെയാണ്​ തീജ്വാലകൾ
വന്യമായി പടരുന്നതെന്ന്,
ഇരുമ്പ് എങ്ങനെ പഴുക്കുന്നു എന്ന്.
താഴുകൾ വായ് തുറക്കുന്നു,
എല്ലാ ചങ്ങലകളും അഴിയാൻ തുടങ്ങുന്നു.

പറയുക, ഈ അല്പം സമയം ധാരാളമാണ്
ശരീരത്തിന്റെയും നാവിന്റെയും മരണത്തിനു മുമ്പ്,
പറയുക, എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ സത്യം ഇനിയും മരിച്ചിട്ടില്ല,

പറയൂ, പറയൂ,
നിങ്ങൾക്ക് പറയാനുള്ളതെല്ലാം പറയുക.

▮

വായനക്കാർക്ക് ട്രൂകോപ്പി വെബ്സീനിലെ ഉള്ളടക്കത്തോടുള്ള പ്രതികരണങ്ങൾ [email protected] എന്ന മെയിലിലോ ട്രൂകോപ്പിയുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമുകളിലൂടെയോ അറിയിക്കാം.