സമൂഹത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്ന വൈവിധ്യങ്ങളല്ല അസമത്വത്തിന്റെ മൂലഹേതു. ശ്രേണീകൃതവും ജാത്യാധിഷ്ഠിതവുമായ ഒരു സാമൂഹ്യക്രമം ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് അസമത്വം ഒരു നിയമം പോലെ നിശബ്ദമായി തുടരുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് വ്യവസ്ഥിതി ഇരകളാക്കിയ പാർശ്വവത്കൃതരായ ജനവിഭാഗങ്ങൾക്ക് പരിഹാരമെന്നോണം ചില പ്രത്യേക പരിരക്ഷകൾ ഭരണഘടനയിലൂടെ നിയമമായി നാട്ടിൽ നടപ്പാക്കിയത്. നീതിയും അവസരസമത്വവും സ്വാഭാവികമായി നടപ്പാകാത്ത കാലത്തോളം അത് നിയമസംവിധാനമായി തന്നെ നിലനിൽക്കണം. ആ നിയമപരിരക്ഷയെ അട്ടിമറിക്കാനുള്ള കൊണ്ടുപിടിച്ച ശ്രമങ്ങൾ ജനാധിപത്യ കാലത്തും അരങ്ങേറുന്നത് ആശങ്കയോടെ മാത്രമേ കാണാൻ കഴിയൂ.
2024 ആഗസ്റ്റ് ഒന്നിലെ സുപ്രീംകോടതി ഏഴംഗ ബഞ്ചിന്റെ വിധി പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ പുറകോട്ടടിക്കാൻ ഇടവരുത്തുന്നതാണ്. ഈ വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിൽ മേൽത്തട്ടെന്ന ഒരു സാങ്കൽപ്പിക അതിർവരമ്പ് സൃഷ്ടിക്കാനും ഏകതാനതയോടെ ജീവിക്കുന്ന ജനതയെ ശിഥിലീകരിക്കാനുള്ള ഗൂഢശ്രമവുമാണ് ക്രീമിലെയറും ഉപവർഗ്ഗീകരണവും.
നീതിയുക്തമായി ഭൂമി ഉൾപ്പെടെയുള്ള പൊതു വിഭവങ്ങൾ വിതരണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത, സംവരണ തസ്തികകൾ പോലും സമയബന്ധിതമായും കാര്യക്ഷമമായും നികത്തപ്പെടാത്ത നാട്ടിലാണ് സാമ്പത്തിക മേൽത്തട്ട് എന്ന ഭാവന ചെയ്യപ്പെട്ട യുക്തിയിൽ സുപ്രീംകോടതി വിധി പ്രഖ്യാപിച്ചത്.
രാജ്യത്തെ പൊതുവിഭങ്ങളുടെ കേന്ദ്രീകൃത ഉടമസ്ഥാവകാശം ആരുടെയൊക്കെ കൈകളിലാണ്, ഏതൊക്കെ വിഭാഗങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലാണ് എന്നതിന്റെ കണക്കുകൾ പുറത്തുവരുന്നതിലേക്കായി സമഗ്രമായ സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക ജാതി സെൻസ് നടത്തണമെന്ന ആവശ്യത്തെ നിരാകരിച്ച് സർക്കാരിന്റെ കോർട്ടിലേക്ക് പന്ത് തട്ടിയ അതേ സുപ്രീംകോടതിയാണ് പാർലമെന്റിന് പരമാധികാരമുള്ള പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളുടെ സംവരണ വിഷയത്തിൽ ഭരഘടനാവിരുദ്ധമായ വിധിപ്രഖ്യാപിച്ചത്. രാജ്യത്തെ ദലിതരിൽ 21 ശതമാനം സുരക്ഷിതമല്ലാത്ത കുടിലുകളിലും 78 ശതമാനം ഒറ്റമുറിയോ രണ്ടുമുറികളോ മാത്രമുള്ള വീടുകളിലും 66 ശതമാനം സ്വന്തമായ ശൗചാലയ സൗകര്യങ്ങൾ പോലുമില്ലാത്ത, അസൗകര്യങ്ങളുടെ അരക്ഷിതാവസ്ഥയിൽ ജീവിക്കുന്ന രാജ്യത്താണ് സാമൂഹിക-സാമ്പത്തിക ജാതി സെൻസസ് എന്നത് അനിവാര്യമാകുന്നത്. വികസനത്തിന്റെയും സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ ആസൂത്രണങ്ങളുടെയും പൊതുവിഭവങ്ങളുടെ വിതരണത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാന രേഖയായിരിക്കും ജാതി സെൻസസിലൂടെ പുറത്തുവരിക. നീതിയുടെ ആ തെരച്ചിലിനെതിരെയാണ് സുപ്രീംകോടതി നിസംഗ്ഗത പുലർത്തിയത്.
രാഷ്ട്രീയമായി ഐക്യമില്ലെങ്കിലും ഭിന്നിപ്പിലോ സംഘർഷഭരിതമോ അല്ല പട്ടിക വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധം. പക്ഷെ ഇപ്പോൾ ഉപസംവരണത്തിന്റെ പേരിൽ പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ നേരെതിരാളികളാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളാണ് നടക്കുന്നത്. ഉപസംവരണ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ നടന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ അനുഭവം തെളിവായി നമുക്ക് മുന്നിലുണ്ട്. മഡിഗ സമുദായം ഉപസംവരണം ഉന്നയിച്ച ആന്ധ്രയിലേയും തെലങ്കാനയിലേയും പട്ടിക വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിൽ വളരെയധികം അകന്നുകഴിഞ്ഞു. രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വങ്ങൾ അവരുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പു നേട്ടത്തിനായിയാണ് വിഘടിപ്പിക്കുകയെന്ന തന്ത്രമുപയോഗിക്കുന്നത്. ഉത്തരേന്ത്യയിലെയും ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെയും ഉപസംവരണവാദ സമരങ്ങൾ ഇത് സ്ഥിതീകരിക്കുന്നതാണ്.
പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളിൽ സാമ്പത്തിക ദുർബലരും ചെറു ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുമായ സമുദായങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങളൊന്നും ഈ സമരങ്ങളിൽ ഉയർത്തപ്പെട്ടിട്ടില്ല. മഡിഗ സമുദായം ഉപസംവരണം ആവശ്യപ്പെട്ടത് അവർക്കുവേണ്ടി മാത്രമാണ്. ഇത് തന്നെയാണ് ഉപസംവരണ വാദത്തിന് പിന്നിലെ പ്രധാന പൊള്ളത്തരവും. പരസ്പരാശ്രയത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന സമൂഹങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നും രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ വിലയ്ക്കെടുക്കുന്നവരാണ് സാമ്പത്തിക മാനദണ്ഡം മുൻനിർത്തിയുള്ള ഉപസംവരണ വാദത്തിലൂടെ സംവരണ വിരുദ്ധമായ പൊതുബോധം സൃഷ്ടിക്കുന്നത്. ബീഹാറിൽ പിന്നാക്ക വിഭാഗങ്ങളെ പിന്നാക്കരെന്നും അതിപിന്നാക്കരെന്നും വേർതിരിച്ച് രണ്ട് രാഷ്ട്രീയ പക്ഷങ്ങളിലാക്കി നിർത്തി ദുർബലപ്പെടുത്തിയ അവസ്ഥ രാജ്യത്തിനു മുന്നിൽ ഉദാഹരണമായിട്ടുണ്ട്.
സാമുദായിക സംവരണമെന്ന സാമൂഹ്യനീതിയെ അട്ടിമറിച്ച് സാമ്പത്തിക സംവരണമെന്ന വരേണ്യവാദത്തെ ഉറപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ് യാതൊരു സാമൂഹ്യ പഠനവും നടത്താതെ പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ ശിഥിലീകരിച്ച് ഉപസംവരണം നടപ്പാക്കാനുള്ള ശ്രമം. 'കാസ്റ്റ് ' എന്ന ഇന്ത്യൻ യാഥാർഥ്യത്തെ മറച്ചുവെച്ച് 'ക്ലാസ്സ് ' എന്ന മിത്തിനെ പ്രതിഷ്ഠിക്കാനുള്ള ജനാധിപത്യവിരുദ്ധതയ്ക്കാണ് സുപ്രീംകോടതിയും ഒപ്പം കൂടിയത്.
സംവരണമെന്നത് പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് നീതിവിചാരം മാത്രമല്ല. വൈകാരിക പ്രശ്നം കൂടിയാണ്. അതിനുമുകളിൽ ക്രീമിലെയറും ഉപസംവരണവും പോലുള്ള വ്യാജ നിർമ്മിതികൾ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ സാമൂഹിക സംഘർഷങ്ങളിലേക്കത് വഴിവെച്ചേയ്ക്കാം. വടക്കു കിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾ അതിന്റെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തലുകളാണ്. മണിപ്പൂരിലെ സമ്പന്നരും സാമൂഹിക അധികാരങ്ങൾ കയ്യാളുന്നവരുമായ മെയ്‌ത്തേയികളെ പട്ടികവർഗ്ഗ ലിസ്റ്റിൽ ഉൾപ്പെടുത്തണമെന്ന ഹൈക്കോടതി വിധി സൃഷ്ടിച്ച സാമൂഹ്യ സംഘർഷം ഒരു വർഷം പിന്നിടുമ്പോഴും കെട്ടടങ്ങിയിട്ടില്ല.
ആയിരക്കണക്കിന് ജാതികളും ഉപജാതികളുമായി വേർപിരിയപ്പെട്ട ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ ദലിത്-ആദിവാസി വിഭാഗങ്ങളുടെ സാമൂഹ്യ പദവിയിൽ കാര്യമായ മുന്നേറ്റങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നിരിക്കെ സാങ്കൽപ്പികമായ സാമ്പത്തിക-തൊഴിൽ മാനണ്ഡങ്ങളുടെ പേരിൽ ക്രീമിലെയർ ഏർപ്പെടുത്തുന്നതും ഉപവർഗ്ഗീകരിക്കുന്നതും യുക്തിസഹമായ നടപടിയല്ല. ഒരു സമുദായം തന്നെ പ്രാദേശികമായ വ്യത്യാസങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് പല പേരുകളിലാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ജാതികൾക്കകത്തുള്ള വൈവിധ്യമാണത്. ഉപസംവരണ ന്യായമനുസരിച്ചാണെങ്കിൽ വ്യത്യസ്ഥമായ പേരിലുള്ളവർ നാളെകളിൽ ജാതികൾക്കകത്ത് ഉപസംവരണമാവശ്യപ്പെടാനിടയുണ്ട്. പട്ടികവിഭാഗങ്ങൾ ഏകതാനതാ സമൂഹമാണെന്ന കാഴ്ച്ചപ്പാടിനുതന്നെ വിരുദ്ധമാണ് എല്ലാത്തരം ഉപവർഗ്ഗീകരണവും.
ഒരു സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട മനുഷ്യർ തന്നെ തുല്യമായ സാമ്പത്തിക നിലവാരത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവരല്ല എന്നതുപോലെ വ്യത്യസ്ഥ സമുദായങ്ങളിൽപ്പെട്ട മനുഷ്യരും വ്യത്യസ്ഥ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്നവരാണെന്നത് യാഥാർഥ്യമാണ്. പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളിൽപ്പെട്ടവരും ആ യാഥാർഥ്യത്തിനു പുറത്തല്ല. അത്തരം പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹരിക്കേണ്ടത് ജനാധിപത്യ സർക്കാരുകളുടെ ബാധ്യതയാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഒരു ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിൽ കുറച്ച് മനുഷ്യർ എല്ലാത്തരം വികസന സങ്കൽപ്പങ്ങൾക്കും പുറത്തായതെന്നതിന് ഭരണകൂടങ്ങളാണ് മറുപടി പറയേണ്ടത്. തീർച്ചയായും അത്തരം വിഭാഗങ്ങളുടെ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്ക് ശാശ്വതവും ക്രിയാത്മകവുമായ പരിഹാരങ്ങൾ നിർബന്ധമായും ഉണ്ടാകേണ്ടതാണ്. ക്രീമിലെയറും ഉപസംവരണവും ഏർപ്പെടുത്തുകയെന്ന അശാസ്ത്രീയ പരിഹാരമല്ല പ്രതിവിധി. ഇത്തരം സമൂഹങ്ങളെ ഉയർത്തുന്നതിനായുള്ള പ്രത്യേക പാക്കേജുകൾ സർക്കാരുകൾ പ്രഖ്യാപിക്കണം. തിരുവിതാംകൂർ-കൊച്ചി മുഖ്യമന്ത്രിയായിരുന്ന സി. കേശവന്റെ കാലത്ത് പട്ടിക വിഭാഗങ്ങൾക്കായി നടപ്പാക്കിയതുപോലെ സ്‌പെഷ്യൽ പാക്കേജുകൾ ദുർബല വിഭാഗങ്ങൾക്കായി പ്രഖ്യാപിക്കണം.
സി. കേശവൻ നടപ്പാക്കിയ പദ്ധതികളുടെ വിജയമാണ് പിൽക്കാലത്ത് പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും ഐ എ എസുകാരും ഐ പി എസുകാരും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാനുള്ള സാഹചര്യമുണ്ടായത്. പ്രത്യേക വിദ്യാഭ്യാസ പാക്കേജുകളും സ്‌കോളർഷിപ്പുകളും പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളിലെ ദുർബലർക്കും ചെറുന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കുമായി പ്രഖ്യാപിക്കണം. ഉമ്മൻചാണ്ടി സർക്കാരിന്റെ കാലത്ത് ആരംഭിച്ചതുപോലെ സിവിൽസർവ്വീസ് കോച്ചിംഗ് സെന്ററുകൾ പുന:രാരംഭിക്കണം. പാർശ്വവത്ക്കരിക്കപ്പെട്ട സമൂഹങ്ങളിലെ വിദ്യാർത്ഥികളെയും യുവജനങ്ങളെയും ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരുന്ന ഇത്തരം പദ്ധതികൾക്കാണ് ഭരണകൂടങ്ങൾ ശ്രമിക്കേണ്ടത്. അവരാണ് ഭാവിയുടെ പ്രതീക്ഷ. അല്ലാതെ ഇപ്പോൾതന്നെ ഒന്നര ശതമാനത്തിലധികം സംവരണക്കുറവ് അനുഭവിക്കുന്ന പട്ടികജാതി-വർഗ്ഗ വിഭാഗങ്ങളെ ശിഥിലീകരിക്കാനല്ല ശ്രമിക്കേണ്ടത്. രാഷ്ട്രീയ കുതന്ത്രങ്ങളുടെയും വരേണ്യ ബോധത്തിന്റെയും ഭാഗമായി വിഘടിപ്പിച്ച് മുതലെടുക്കുകയെന്ന പദ്ധതിക്ക് കോടതികളും സർക്കാരുകളും തയ്യാറാകാതിരിക്കുക. ഉപകരണങ്ങളാകാതിരിക്കാൻ ഏകതാനതയുള്ള സമൂഹത്തിലെ മനുഷ്യരും ജാഗ്രത പുലർത്തണം.
നൂറ്റാണ്ടുകളായി അടിച്ചമർത്തലിന്റെ ചങ്ങലയിൽ കുടുങ്ങിയ ദലിത്-ആദിവാസി സമൂഹം സമത്വത്തിനായുള്ള പോരാട്ടത്തിൽ ഐക്യമായിരിക്കണം. സമത്വവും നീതിയും തങ്ങളുടെ ജന്മാവകാശങ്ങളായി കാണുകയും, സാമൂഹിക നീതി ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതിന് എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളും ഒറ്റക്കെട്ടായി മുന്നോട്ടുവരികയും വേണം.
ഇന്ത്യയിലെ ജാതി വ്യവസ്ഥ പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ ഏറ്റവും താഴ്ന്ന സാമൂഹിക പദവിയിലേക്ക് തരംതാഴ്ത്തുകയും വിവേചനത്തിനും ഒഴിവാക്കലിനും വിധേയരാക്കുകയും ചെയ്തു. വിദ്യാഭ്യാസം, തൊഴിൽ, വിഭവങ്ങൾ, സമൂഹത്തിലെ പങ്കാളിത്തം എന്നിവയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം അവർക്ക് നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. ചരിത്രപരമായ ഈ പോരായ്മ പട്ടിക വിഭാഗങ്ങളെ മുഖ്യധാരാ സമൂഹത്തിലേക്ക് സമന്വയിപ്പിക്കുന്നതിൽ നിന്നും രാജ്യത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക, സാമ്പത്തിക ജീവിതത്തിൽ തുല്യമായി പങ്കാളികളാകുന്നതിൽ നിന്നും തടഞ്ഞു. ഈ ഒഴിവാക്കലുകൾ പരിഹരിക്കാനും പട്ടിക വിഭാഗങ്ങൾക്ക് ന്യായമായ അവസരങ്ങൾ നൽകുന്നതിനും ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ളത് സംവരണ സംരക്ഷണ വ്യവസ്ഥകളാണ്. ഇതിലൂടെ ലഭ്യമാകുന്ന പാർശ്വവത്കൃത വിഭാഗങ്ങളുടെ സാമൂഹിക ചലനാത്മകതയെ സ്ഥിതിവിവരങ്ങളുടെ പിൻബലമില്ലാത്ത സാങ്കൽപ്പിക അതിരുകൾ നിർമ്മിച്ച് തടയാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾക്കെതിരെയാണ് ജനങ്ങളെ അണിനിരത്തി പ്രതിഷേധിക്കുന്നത്.