ആകാശപറവകൾ

36
ജലതരംഗം പാടുകയാണ്
എന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം
തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ 
ഞാന്‍ എന്റെ 
സംഗീതം കണ്ടെത്തുന്നു!

81 
നക്ഷത്രങ്ങള്‍
തീപ്പൊരികളാകുന്ന
മഹാന്ധകാരത്തിന്റെ
ഈ അദൃശ്യജ്വാലയേതാണ്?

179
സ്ത്രീയേ, 
സാഗരം
ഭൂമിയെ 
എന്നപോലെ
നീ 
നിന്റെ
സങ്കടങ്ങളുടെ
ആഴത്തില്‍
ലോകമനസ്സിനെ 
ചുറ്റിവരിയുന്നു

192
സ്ത്രീയേ,
നിന്റെ
ചിരിയില്‍
ജീവിതധാരയുടെ ഒടുങ്ങാത്ത നാദപ്രവാഹം.

249
ഒരു
പ്രകാശചുംബനംകൊണ്ട്
കാര്‍മേഘങ്ങള്‍
സ്വര്‍ഗ്ഗീയ പുഷ്പങ്ങളാകുന്നു.

223
നഷ്ടപ്രണയം
ജീവിതത്തെ 
കൂടുതല്‍
അര്‍ത്ഥഭരിതമാക്കി.

326

ഞാന്‍ 
നിന്റെ
പ്രണയത്തില്‍
വിശ്വസിക്കുന്നു.
ഇതൈന്റ അന്തിമവചനമാകട്ടെ!

279
ഈ ലോകത്തെ
പ്രണയിക്കുമ്പോഴാണ്
നാം ഇവിടെ
ജീവിക്കുന്നത്!

187
ഭൂതകാലം 
കൈവെടിഞ്ഞ 
വിരലുകളാണ്
കാല്‍വിരലുകള്‍!

146
എനിക്ക് 
എന്റെ താരകങ്ങള്‍
ആകാശത്തിലുണ്ട്.
പക്ഷെ,
എന്റെ വീട്ടിലെ 
കൊളുത്തപ്പെടാത്ത
കുഞ്ഞുവിളക്കിനോ?

256
കാഴ്ചയിലല്ല
കണ്ണുകള്‍ക്ക് അഭിമാനം
മറിച്ച് കണ്‍കാചങ്ങളില്‍!

277
യോഗത്തിലേറെ ജ്വലിപ്പൂ, ദീപം
വിയോഗത്തിലസ്തമിപ്പൂ, ക്ഷണം

78
പ്രപഞ്ചമേ,
ഞാന്‍ ഇല്ലാതെയാകുമ്പോള്‍
നിന്റെ, നിശബ്ദതയില്‍
എനിക്കായി ഒരു വാക്ക്
കരുതിവെക്കണമേ....
ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുന്നു എന്ന്!

137
സമുദ്രമേ,
നീ കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ
ഏകാകിനിയായ
നവവധു.
തിരകള്‍ ഉയര്‍ത്തി
നീ 
നിന്റെ
പ്രണയിയെ
പിന്‍തുടരാന്‍
വൃഥാ
ശ്രമിക്കുന്നു.

286
നിന്റെ നിശബ്ദതയിലേയ്ക്ക്
എന്നെ നയിച്ച് 
എന്റെ ഹൃദയം
ഗാനപൂര്‍ണ്ണമാക്കുക.

225
ജീവിതത്തിന്റെ ജലധാരയോട് 
മൃത്യുവിന്റെ നീരുറവ
കേളിയാടുന്നു!

312
പ്രണയം 
നഷ്ടപ്പെടാം
എന്നത് 
സത്യം!
എന്നാല്‍
നമുക്ക്
ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ 
പ്രയാസമുള്ള
സത്യം!

218
എവിടെയോ,
ഏതോ,
ഇരുണ്ട
ദ്വീപിലേയ്ക്ക്
പോകുന്ന
ഉദാസീനനായ
കാറ്റിനൊപ്പം
എന്റെ
ഹൃദയം
അതിന്റെ
കപ്പല്‍പായകള്‍
നിവര്‍ത്തി!

112
സൂര്യന്
വെളിച്ചത്തിന്റെ
എളിയ
മേലങ്കി.
മേഘങ്ങള്‍ക്ക്
ആഡംബരസമൃദ്ധിയുടെ
അലങ്കാരം!

299
മനുഷ്യന്‍ 
പുഞ്ചിരിച്ചപ്പോള്‍
ലോകം
അവനെ
സ്നേഹിച്ചു.
അവന്‍
പൊട്ടിച്ചിരിച്ചപ്പോള്‍
ലോകം 
അവനെ പേടിച്ചു!

314
പൂവട്ടിയില്‍
കരുതിവെച്ച
എന്റെ
കഴിഞ്ഞകാലത്തിന്റെ
പുഷ്പങ്ങളുമായി
ദൈവം
ഇതാ, 
എന്റെ
ജീവിതസായന്തനത്തില്‍
അരികിലെത്തുന്നു!

302
നിന്റെ 
സൂര്യവെളിച്ചം
എന്റെ
ഹൃദയത്തില്‍
ശിശിരനിദ്രയില്‍
പുഞ്ചിരി തൂവുന്നു.
തന്റെ വസന്തകാലപുഷ്പങ്ങളെക്കുറിച്ച്
ഒരാശങ്കയുമില്ലാതെ!

29
പ്രപഞ്ചതീരത്ത്
തിരയടിക്കുകയാണ്
എന്റെ
ആത്മാവ്.
അതിന്മേല്‍
കൈയൊപ്പ് വെച്ച്
കുറിക്കട്ടെ!
‘ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു.'

46
ദൈവം
സ്വയം
കണ്ടെത്തുന്നു
സ്വന്തം
സര്‍ഗ്ഗസപര്യയില്‍!

162

പ്രേമമേ! നീവരുന്നു
കൈയ്യില്‍ വേദനതന്‍
കത്തുന്ന വിളക്കുമായി
കാണ്‍മൂ, തെളിഞ്ഞ് നിന്‍മുഖം
പരമാനന്ദമെന്നറിവൂ, ഞാന്‍